Heb jij een Feyenoord-tatoeage en wil je die laten zien aan de lezers van Hand in Hand? Mail dan een foto van je tatoeage (in hoge resolutie, minimaal 1 MB) naar [email protected]. Wie weet staat jouw Feyenoord-tatoeage binnenkort in Hand in Hand.
In december 2005 interviewde Dave Geensen voor Hand in Hand de gisteren overleden oud- Feyenoorder Reinier -Beertje- Kreijermaat. Lees hier het interview terug van de voormalig middenvelder die met Feyenoord de eerste Europese successen meemaakte. Kreijermaat is 82 jaar geworden.
Tekst: Dave Geensen, Foto’s: Dave Geensen en Piet Bouts archief-De Feijenoorder
In 1959 kwam Reinier Kreijermaat voor 80.000 gulden over van Elinkwijk. Als ventje van vijftien maakte hij daar naam als midvoor. Feyenoords koningstrio Cor van der Gijp, Henk Schouten en Coen Moulijn konden nu naar hartelust gaan aanvallen en hoefden zich geen zorgen te maken over wat er achter hen gebeurde. Samen met Jan Klaassens zorgde Beertje ervoor dat het middenveld week in week uit van Feyenoord was. Beertje spreekt over Coentje, de Waterman en de Grote Beer, logeren bij Gerard Meijer, de kracht van een vriendenteam en het Feyenoord van vandaag.
De manier van bewegen over het veld en voetballen deed Bert Corporaal van Het Vrije Volk aan een beertje denken. Ik sjouwde en schoffelde er naar hartelust op los. We moesten destijds met z’n tweeën(met Jan Klaassens) het middenveld bespelen, Jan speelde iets meer verdedigend. En de tussenschakel was Rinus Bennaars. Bij Elinkwijk stond ik voorin en ik scoorde nog wel ’s mede, doordat ik een aardige trap in beide benen had. Bij Feyenoord trok ik daarom als het kon veel met de aanvallen mee naar voren. We hadden een geweldige aanvalslinie met linkerflank Moulijn en Schouten(later Moulijn/Bouwmeester), daarnaast van der Gijp en Bergholtz. Ik had de kracht en het uithoudingsvermogen om mee te verdedigen en telkens weer mee op te komen. Soms tot frustratie van aanvoerder Kerkum die dan weer een mannetje miste in de verdediging. Dat noemden ze destijds berewerk, haha.
Het klinkt misschien raar, maar ik zie Dirk Kuijt op eenzelfde manier spelen. Weliswaar staat hij op een andere positie, maar zijn manier van lopen en bewegen lijkt erg op hoe ik me voortbewoog over het gras. Ik denk dat Kuijt naarmate hij ouder wordt zich prettiger zal voelen als hij weg is uit die spitspositie en zich meer naar het middenveld laat zakken. Met de arbeid die hij levert komt hij misschien nog wel beter tot z’n recht op het middenveld.
Ik heb zo’n beetje wel op alle plaatsen gespeeld tijdens mijn opleiding. Ik had altijd zoveel plezier in het voetbal, de plaats waar ik dan speelde interesseerde me eigenlijk niet zo veel. Bij Elinkwijk heb ik als linksbuiten gespeeld en zelfs vier eredivisie wedstrijden gekeept. Piet Kraak was in die jaren een geweldenaar bij Elinkwijk. In een wedstrijd tegen Ajax raakt hij na acht minuten al geblesseerd en toen moest ik onder de lat. Want onze reservekeeper die kon er eigenlijk niets van. Die Kraak heeft nog wel ’s gezegd:”Rein, waarom word jij geen keeper?” Ik vond het niet erg om te doen, maar ik wilde constant bij het spel betrokken zijn en niet heel de tijd afwachten. 90 Minuten niks doen en dan in de 91e minuut nog ’s naar de bovenhoek, nee daar had ik het geduld niet voor.
In die tijd mochten er tijdens een Europacup wedstrijd geen keepers gewisseld worden. Toen ging het verhaal dat Feyenoord mij gekocht had omdat ik ook goed kon keepen. Als er iets zou gebeuren met Eddy Pieters Graafland, dan zou ik onder de lat moeten. Om uit te proberen hoe dat zou gaan kwam dat er ook van tijdens een vriendschappelijke wedstrijd. Ik kreeg toen zelfs keeperstraining van trainer Fuchs. Terwijl mijn ploegmaatjes al lang naar huis waren werd ik nog afgebeuld op het trainingsveld. Mezelf afmatten vond ik heerlijk. Ik liep graag een uurtje voor de training, sprinten, lopen en weer sprinten. Of ik zette wat hordes neer en dat parcours pakte ik dan een keer of twintig tot ik niet meer kon en dan nog vijf keer. En dat in een tijd dat iedereen nog veertig uur er bij werkte, want we waren nog geen fullprofs.
Voor topwedstrijden gingen we in trainingskamp. En dat vond ik heerlijk, ik kon me dan helemaal op het voetbal concentreren. Waardoor ik altijd superfit die wedstrijden inging, dat waren echt mijn wedstrijden. Ik weet nog dat we voor die wedstrijd tegen Reims in Frankrijk, uit het trainingskamp kwamen en we waren zo sterk. Die wedstrijd konden we onmogelijk verliezen. En die wonnen we dan ook met 1-0, ik maakte de enige goal. Moulijn was toen vlak voor de wedstrijd naar huis gegaan omdat z’n vrouw aan het bevallen was en dat ging niet helemaal soepel.
Het Vrije Volk had twee boten gecharterd waarmee honderden mensen naar Portugal zouden varen om die wedstrijd te zien. De Waterman en de Grote Beer, die namen zijn beroemd. Tja, toen moesten we zo nodig naar die boten gaan kijken. Het was echt een schitterend gezicht, we stonden met dikke tranen te kijken naar al die mensen. Maar toen we in de kleedkamer vlak voor die wedstrijd zaten waren we op van de zenuwen en konden alleen nog maar aan al die supporters denken. In plaats dat we aan de Portugese ster Eusebio dachten waren we bezig met die boten, dat heeft ons misschien wel opgebroken destijds. Dat was geen goede voorbereiding. Eusebio was geweldig en de rest van die ploeg ook, dat moet ook gezegd worden.
In de tweede ronde van de Europa Cup 1 was dat. Rinus Bennaars gaf de voorzet, ik nam hem aan en schoot hem keihard achter die Engelse keeper. Later schreven kranten nog wel ’s over me dat ik m’n Tottenham-vorm weer had. Die goal heeft me kennelijk toch nog een tijdje achtervolgt. Hoewel ik in de eredivisie toch ook nog wel eens een aardig doelpunt maakte.
Dat was tegen het een Russisch sterrenelftal uit Moskou, allemaal internationals. Onder andere keepte de legendarische Lev Yashin daar toen. Toen lukte alles, de bal aan een touwtje. Ik kreeg na de wedstrijd een staande ovatie, ik had het eerst niet door dat het voor mij was. Toen kon de toenmalige bondscoach ook niet meer om me heen.
Foto’s van na de wedstrijd tegen Stade Reims. De spelers vieren de winst in de kleedkamer.
Hand in Hand nummer 5 editie januari wordt morgen en maandag bezorgd bij leden van De Feijenoorder. In deze editie interviews met Casper van Eijck en Gerard Cox. Verder onder andere een fotoverslag uit Manchester, op de bank met John en Petra Nieuwkoop, een terugblik op de Meet & Greet met Jens Toornstra, een interview met sportfotograaf Klaas Jan van der Weij en de achtergronden van het nieuwe trainingscomplex. Een extra dik nummer want de vragen en antwoorden van Professor Feyenoord zijn toegevoegd.
In de januari editie een interview met de clubarts van Feyenoord. Doordeweeks gaat Prof. dr. Casper van Eijck (60) de strijd aan met alvleesklierkanker, in het weekend zit hij als clubarts van Feyenoord in de dug-out naast de wisselspelers. Casper van Eijck over wat Feyenoord doet met zijn patiënten: “Als Feyenoord dan na bijna twintig jaar weer eens kampioen kan worden, doet dat zulke mensen heel veel. Sommige patiënten hebben letterlijk tegen me gezegd, dat ze rustig konden doodgaan als ze de titel nog zouden meemaken. En voor mij als arts is het prachtig om me dan maximaal in te spannen om die wens uit te laten komen.
Gerard Cox vertelt in Hand in Hand over zijn reis naar Milaan in 1970, zijn beste speler ooit in het rood-witte shirt en waarom hij liever naar Varkenoord gaat i.p.v. naar het stadion. Gerard heeft zelf ook ooit op de heilige grasmat gevoetbald. Zie hieronder een foto met onder andere Lee Towers en Eddy Pieters Graafland.
Bas van Noortwijk en Alain Kooiman hebben beiden een voetbalachtergrond. Bas als keeper in het betaald voetbal en nu als teammanager bij Feyenoord, Alain heeft de jeugdopleiding van Feyenoord doorlopen en heeft zelfs nog in het eerste gedebuteerd tegen FC Barcelona in Camp Nou. Beide voetbaldieren zijn nu intensief betrokken bij de realisatie van het nieuwe trainingscomplex van het eerste elftal van Feyenoord aan de Olympiaweg in Rotterdam-zuid. Aan Hand in Hand leggen ze uit wat daar allemaal bij komt kijken.
De nieuwste editie van Hand in Hand valt morgen en maandag op de mat bij leden. Het magazine is voor €4,99 verkrijgbaar bij de betere boekhandels en in de webshop van De Feijenoorder. Klik hier om naar de webshop te gaan.
Wil je voortaan ook maandelijks Hand in Hand ontvangen? Word dan lid van De Feijenoorder. Je ontvangt tien keer per seizoen magazine Hand in Hand, ondersteunt de sfeeracties en helpt de vereniging bij het behartigen van de belangen van supporters. Lid worden kan door hier te klikken.
Hand in Hand ging op bezoek bij de ouders van deze huidige Feyenoord-
Leuk detail: na het faillissement van RBC ging hij voor Feyenoord spelen, waar zijn teamgenoten hem herkenden als dat ‘irritante ventje van RBC’.
Het verhaal op de bank met…… staat in de Hand in Hand van januari. Leden van De Feijenoorder incl. Hand in Hand abonnement ontvangen het magazine automatisch 10x per jaar. Wil je de Hand in Hand ook ontvangen en de sfeeracties steunen maar ben je nog geen lid? Word dan nu lid van De Feijenoorder door hier te klikken.
Op de maandag na de kampioenswedstrijd kwam SP-kamerlid Lilian Marijnissen direct van de Coolsingel in Feyenoordshirt naar het Binnenhof in Den Haag. Moet kunnen. Fractievoorzitter Emile Roemer is immers ook Feyenoordsupporter en ze had een week eerder nota bene kaarten voor hem geregeld voor de schermen in de Kuip.
“Ja, nu weten we het wel”, of iets in die strekking moeten de mensen op vak O tegen Lilian Marijnissen gezegd hebben. Het kersverse Tweede Kamerlid voor de SP én Feyenoordsupporter maakte op 14 mei 2017 de langste negentig minuten van haar leven mee. “Vanaf het moment dat Dirk scoorde in die eerste minuut, ben ik alleen nog maar met de klok bezig geweest. Nog tachtig minuten, oh god oh god, nog 70 minuten”, herhaalt Lilian haar gedrag van de kampioenszondag.
Inmiddels is de kampioenswedstrijd vier dagen geleden, de Coolsingel drie dagen geleden en zitten we in haar kamer in de SP vleugel van het Binnenhof. “Ik ben net verhuisd naar deze kamer”, verontschuldigd ze zich, doelend op de nog wat onaangeklede kantoorruimte. Het deert niet, want het belangrijkste item is aanwezig: haar Feyenoordsjaal. “Die moet altijd mee”, zegt de dochter van Jan Marijnissen. Het bewijs van haar trouwe supporterschap hangt om de tv, die recht voor haar bureau staat. “Hierop kijken we altijd de debatten, want je kunt niet altijd overal bij zijn. Dat levert trouwens leuke plaatjes op. Moet je kijken.” Snel swypet Lilian door de foto’s op haar telefoon en haalt een foto tevoorschijn van Mark Rutte op het tv-scherm, omhult door Lilians Feyenoordsjaal. “Mooie beelden toch?”
En als we dan toch bezig zijn: een foto van Emile Roemer en twee SP-fractiemedewerkers op het voorplein van de Kuip. “Op de dag van de schermen. Het was me gelukt om een paar extra kaarten te regelen, dus ze waren heel blij. Alleen de uitslag was wat minder.”
Die uitslag kwam voor Lilian niet helemaal onverwacht. “Ik was er echt niet zo zeker van dat we het 7 mei zouden redden. Het is des Feyenoords om het precies dan te laten liggen. We hebben dit seizoen wel meer frommel uitwedstrijden gehad op kunstgras. Tel daar nog eens de druk op de spelers bij op. Ik was er goed ziek van, maar vond tegelijkertijd ook niet dat we onze koppies moesten laten hangen. Kom op, niet zeiken, we hadden nog een kans.”
Tien jaar heeft ze haar seizoenkaart inmiddels. Als twintiger begon ze met een halve seizoenkaart – “Of zo’n 11-wedstrijdenkaart, ik weet het niet meer precies.” Verhuisde naar vak D – “Waarom weet ik eigenlijk ook niet”. En inmiddels is de verlenging voor een derde seizoen op Vak O een feit – “Dichter bij de sfeer van vak X en alles er omheen, maar wel een vak waar van alles door elkaar zit.”
Feyenoord-AZ was haar eerste wedstrijd. 2-2 werd het. Het moet zo’n elf jaar geleden geweest zijn, op vak Y. Van het een kwam het ander: meer losse wedstrijden en uiteindelijk die seizoenkaart.
‘Ik zit in de Kuip. Mijn ouders zitten bij mij thuis op de bank, want ik heb Fox.’
Lilians verhaal is niet het standaard ‘aan de hand van mijn vader naar de Kuip’-verhaal. “Ik kom wel uit een echt Feyenoordnest. Mijn ouders gingen regelmatig naar de Kuip voor ik er was, maar mijn vader is twintig jaar niet geweest door een vervelend incident. Het was Feyenoord-ADO. Hij reed met een vriend samen van de parkeerplaats voor de Kuip af, daar mocht je toen je auto nog neerzetten als supporter, toen hij werd aangevallen door een groep Feyenoorders met honkbalknuppels. Zijn auto werd compleet kapot geslagen en hij had er geen verklaring voor. Het enige wat we later konden bedenken is dat mijn speelgoedtrein, ik was toen drie, nog op de achterbank lag. Die was geel en groen. Dat heeft echt impact op hem gehad.”
Maar toen dochterlief het echte werk eens wilde meemaken, wilde hij wel weer met haar mee. “Nu gaat hij af en toe met me mee naar een wedstrijd, maar meestal kijkt hij samen met mijn moeder op de bank. Bij mij thuis wel te verstaan. Ze willen niet betalen voor wedstrijden, een beetje van de oude stempel, maar gaan wel bij mij kijken, want ik heb wel Fox. Dus zet ik ’s ochtends koffie voor ze klaar en vertrek naar de Kuip voor zij er zijn. Zondag heb ik trouwens het hele huis voor ze versierd met al mijn Feyenoordsjaals.”
‘Alles in het belang voor het team. Geen individuele hobby’s. Daar houd ik van.’
Zelf zat de dus in de Kuip. Met haar vorige vriend. De liefde tussen hen mag dan verdwenen zijn, de gezamenlijke liefde voor Feyenoord niet. Dus zat ze naast hem, en al die andere zenuwachtige Feyenoorders de minuten weg te kijken op de klok. Met meer vertrouwen dan de week ervoor. “Dat we kampioen zijn geworden, heeft te maken met een combinatie van dingen. Je hebt een speler als Kuyt nodig die zonder schroom zegt dat hij voor het kampioenschap gaat, ook al lacht iedereen hem uit. En Gio heeft ontzettend gebouwd aan dit team. Het afgelopen seizoen hebben we nauwelijks gezeik gehad, terwijl toch veel spelers genoegen moesten nemen met een plekje op de bank. Alles in het belang voor het team. Geen individuele hobby’s. Daar houd ik van.”
Terwijl Feyenoorders juichten om de terugkeer van de schaal naar Rotterdam, stond tientallen kilometers verderop informateur Edith Schippers klaar om te vertellen dat de formatiegesprekken waren mislukt. ‘O ja’, moet menig Feyenoordsupporter gedacht hebben, ‘We hadden ook nog geen kabinet’. Voor zover het nieuws überhaupt de 150.000 man op en rond de Coolsingel bereikte.
‘Na de huldiging weer aan het werk gegaan. In Feyenoordshirt natuurlijk.’
Ook Lilian stond tussen de menigte. “Iets te laat, dus ik kon er niet meer bij op de Coolsingel, maar op de Binnenrotte was het ook goed.” Was er dan geen paniek of spoedoverleg over nieuwe formaties? “Nee hoor. Maandag is geen kamerdag, dus ik mocht wel even wegblijven en ik ben na de huldiging weer aan het werk gegaan. In Feyenoordshirt natuurlijk.”
Moet kunnen op de SP-fractie. Fractievoorzitter Emile Roemer heeft het nooit onder stoelen of banken gestoken Feyenoordaanhanger te zijn. Tweede Kamerlid voor de SP Peter Kwint bleef als Feyenoordsupporter met Amsterdam als woonplaats ook niet onopgemerkt bij de media. “In vergaderingen wordt dus eerst even over Feyenoord gepraat voor we over gaan tot de orde van de dag. Dan sputteren een paar Ajacieden wel tegen. ‘Als wij volgende week Europees kampioen zijn, gaan we het daar ook over hebben.” Lilian laat even een schamper lachje horen. “Echt niet.”
Haar telefoon licht op: een appje, over een paar minuten moet ze weer naar de Kamer. Er moet gestemd worden. Zo jammer dat ze niet wat langer over dit onderwerp kan doorpraten. “Dat stemmen was de dag na de huldiging ook nog grappig. We hadden een hoofdelijke stemming. Dan moet je dus door de kamer schreeuwen of je voor of tegen bent. Er werd al gewaarschuwd dat we de griffier in de gaten moesten houden omdat hij de dag ervoor op de Coolsingel had gefeest. Vervolgens kwam Peter Kwint aan de beurt, met nog net genoeg schor stemgeluid om te laten weten dat hij tegen was.”
Schorre stem, verbrande Coolsingelkop, een onverwoestbare glimlach en vermoeidheid. Het zijn allemaal verschijnselen van de kampioenskoorts. Lilian heeft vooral dat laatste symptoom. Zondag feest in de Kuip, maandag naar de Coolsingel, werken en door naar Pauw in Amsterdam. “Leuk om juist dáár over Feyenoord te praten.”
‘Je krijgt niets cadeau, dat weten we bij Feyenoord en bij de SP.’
Het dagelijks leven is inmiddels weer voorzichtig begonnen. Het aantal tweets over werk begint het aantal tweets over Feyenoord in te halen in Lilians account. “Echt waar, is het echt zo erg?”, reageert Lilian als de redacteur van Hand in Hand haar vertelt dat ze sinds zondag net zoveel over Feyenoord tweette als over politieke zaken.
De twee lopen nu eenmaal door elkaar heen in haar leven. Iedereen weet dat ze Feyenoordsupporter is. “Dat ga ik toch niet verbergen? Dat kan ik niet eens. Op Vak O zit een VVD’er naast me die het altijd weer leuk vindt dat wij als SP’er en VVD’er samen voetbal kijken. Sport is sport, politiek is politiek. Je moet van sport geen politiek maken. Daar zit niemand op te wachten.”
Ze gaat even verzitten om met een knipoog te vervolgen: “Dat gezegd hebbende… Feyenoord past natuurlijk wel bij de SP. We zijn een volkspartij, Feyenoord is een volksclub. We zijn er allebei niet voor de elitaire bobo’s. Je krijgt niets cadeau, dat weten we allebei. Sterker door strijd. En loyaliteit! Ik zit me echt op te vreten als je op Studio Sport stadions ziet die leeglopen als er even minder goed wordt gepresteerd. Ik kan me het seizoen met Mario Been nog herinneren, dat we in het linker rijtje eindigden en zelfs vreesden voor degradatievoetbal. En toch ga je om de week weer die kant op. Die Kuip zit altijd vol.”
Lilian Marijnissen (31)
– Lid van de Tweede Kamer voor de SP sinds maart 2017
– Dochter van voormalig SP-lijstrekker Jan Marijnissen
– Seizoenkaarthouder Feyenoord sinds 2006 (“Waarschijnlijk. Ik kan mijn oude seizoenkaarten niet meer terugvinden.”)
Speler van het jaar: Dirk Kuyt
Doelpunt van het jaar: de 1-0 na 40 seconden in de kampioenswedstrijd tegen Heracles.
Vandaag interviewde Hand in Hand redacteur Frans Reichardt sportfotograaf Klaas Jan van der Weij (de Volkskrant). Vorige maand verscheen het boek SPORTRET met een overzicht van zijn oeuvre. De eerste druk was binnen enkele weken uitverkocht.
Het interview met Klaas Jan verschijnt in het eerste nummer van Hand in Hand in 2018. Klaas Jan zegt onder meer “De Kuip loopt over van woeste liefde voor die club”.
Geen lid maar wil je ook Hand in Hand ontvangen? Klik hier en word lid!
Hand in Hand nummer 4 editie december wordt vandaag en maandag bezorgd bij leden van De Feijenoorder. In deze editie interviews met Sam Larsson en Jens Toornstra. Verder onder andere een fotoverslag uit Charkov en een in memoriam voor Hans Kraay sr. Een icoon om nooit te vergeten.
Sam Larsson is een van de nieuwe aankopen van Feyenoord. Op de vraag welke speler het meeste indruk op Sam heeft gemaakt antwoord hij: “We hebben heel veel goede spelers, maar Nicolai Jørgensen is echt een beest. Hij is met zijn klasse en werklust heel belangrijk voor de ploeg. Ik wil er verder niet te veel spelers uitlichten, maar wil ook Steven Berghuis nog noemen. Het is mooi om met zo’n goede speler in de voorhoede te staan”.
Jens antwoord dat het doelpunt vorig seizoen tegen Sparta zijn mooiste goal uit zijn carrière is. “Die lange bal van Botteghin, die nam ik aan op mijn borst. Ik maakte in de lucht een een-tweetje met Karsdorp, toen nam ik ‘m nog één keer aan en schoot ‘m in de korte hoek in de kruising. Toen zat het allemaal mee, nu zit het even heel erg tegen”.
Oud-speler en trainer van Feyenoord Hans Kraay sr. is 27 oktober op 81-jarige leeftijd overleden. De verdediger speelde 249 wedstrijden voor Feyenoord en was daarnaast ook trainer en technisch directeur van de Rotterdamse club. Redacteur Peter Tetteroo beschrijft de spelers en trainer carrière van Hans Kraay sr.
De nieuwste editie van Hand in Hand valt vandaag en maandag op de mat bij leden. Het magazine is voor €4,99 verkrijgbaar bij de betere boekhandels. Wil je voortaan ook maandelijks Hand in Hand ontvangen? Word dan lid van De Feijenoorder. Je ontvangt tien keer per seizoen magazine Hand in Hand, ondersteunt de sfeeracties (o.a. de megaspandoeken) in het stadion en helpt de vereniging bij het behartigen van de belangen van supporters. Lid worden kan door hier te klikken.
Op 31 oktober 2016 overleed de moeder van Tonny Vilhena op 52-jarige leeftijd aan kanker. De Feijenoorder staat daarom vandaag stil bij dit grote verlies voor de familie Vilhena. Dat doen we met het interview dat de redactie van Hand in Hand drie jaar geleden had met Janet Vilhena. Het was 2014, Tonny was twee jaar daarvoor doorgestroomd vanuit de jeugdopleiding en draaide al goed mee, maar dat hij anno 2017 een van de kartrekker zou zijn, kon zijn moeder toen nog niet weten.
Televisiecamera’s ontwijkt ze vakkundig, interviews geeft ze zelden en ze zit lang niet altijd in het stadion als haar zoon Tonny Vilhena speelt. Feyenoord en Tonny zijn meer de taak van haar man Toy. Toch mag Hand in Hand op bezoek bij Jeannette (“Janet mag ook”) Vilhena in Maassluis.
Tekst: Ellen Mannens Beeld: Tjitte van Dalen
Waar ze de laatste wedstrijd heeft gekeken? Bij een vriendin thuis, op de bank voor de tv, samen met haar dochter. Eerst uit eten en dan samen voetbal kijken. Dat vindt ze wel zo fijn. “Thuis hoef ik me niet in te houden. Op de tribune in het stadion moet je toch een beetje opletten wat je zegt”, vertelt Jeannette Vilhena, moeder van middenvelder Tonny Vilhena. Ze noemt zichzelf dan ook zonder blikken of blozen ‘Mooi-weer-supporter’. “Uitwedstrijden ga ik sowieso niet en thuiswedstrijden zoek ik uit.”
Natuurlijk is ze trots op haar zoon, die het op zijn zeventiende tot het eerste elftal van Feyenoord schopte en met Oranje onder de zeventien al Europees Kampioen werd. De vele foto’s in het trappengat van hun huis in Maassluis zijn het bewijs. “Maar hij doet het allemaal zelf hoor. Het enige wat je als ouders kunt doen, is achter hem staan en hem steunen waar je kunt. Verder moet hij het met zijn eigen benen doen.”
’Ik wilde dat hij eerst zijn zwemdiploma’s zou halen. Daar was Tonny het natuurlijk totaal niet mee eens’
Zo gaat het al sinds Tonny op zijn achtste bij VDL Maassluis werd gescout door Peter Houtman. “Hij speelde daar sinds zijn zesde. Je hebt in Maassluis meerdere clubs, maar hij moest van mij op VDL. Daar ben ik grootgebracht. Mijn vader speelde er, mijn oom, mijn neven, ik heb er zelf ook nog gespeeld als tiener. VDL Maassluis is een familieclub. Daar voelt het als thuiskomen.”
Vier F-teams telde de Maassluise club op dat moment. Tonny kwam niet in het eerste F-team, waarover hij als zesjarig jochie zwaar gepikeerd was. “De jongens in zijn team konden niet voetballen, zei hij. Tonny voetbalde als klein ventje al met de grote jongens in de buurt mee. Eerst wilden ze hem er niet bij hebben, maar toen ze hem eenmaal toelieten, vonden ze dat hij ook nog wel aardig kon spelen. Dat viel bij VDL ook op. ‘Hij heeft zeker al bij een andere club gezeten’, zeiden ze. Juist niet. Sterker nog: Tonny wilde al eerder op voetbal, maar dat mocht niet van mij. Ik wilde dat hij eerst zijn zwemdiploma’s zou halen. Daar was hij het natuurlijk totaal niet mee eens, maar binnen een jaar tijd had hij zijn A en zijn B.”
Dat is een tik die Tonny van zijn vader Toy heeft, denkt Jeannette. Als haar zoon zijn zinnen ergens op zet, dan gebeurt het ook. “Of om het maar op z’n Maassluis’ te zeggen: Wat ’ie in z’n kop heeft, heeft ’ie niet in z’n kont, want dan kon ’ie het uitschijten. Dat hebben alledrie onze kinderen trouwens. Maar dat hebben ze niet van mij hoor. Ik zorg voor de zachte kant in huis.”
Tonny is de middelste thuis. Zijn vijf jaar oudere zus Sabrina is inmiddels het huis uit en werkt als kleuterleidster. “Een beroep waarin ze creatief moet zijn en dat komt goed uit: ik verzamel al het fotomateriaal en knipsels van Tonny en zij maakt er collages of fotoboeken van.”
Sabrina voetbalde zeven jaar bij VDL Maassluis. Ook Tonny’s vijf jaar jongere broertje Randy staat inmiddels op de Maassluisse velden, nadat hij korte tijd bij de amateurs van Feyenoord speelde. “In het weekend ging Toy met Tonny samen naar Varkenoord en ik volgde later met de trein met Randy. Als Randy eerder moest spelen, gingen we daarna nog bij Tonny kijken. Zo heb ik aardig wat tijd op Varkenoord doorgebracht.”
Als ze eerlijk mag zijn, en daar heeft Jeannette van nature geen moeite mee, dan vond ze de Varkenoord-tijd het leukst. “Toen Tonny bij het eerste kwam, dacht ik: wat moet ik daar in het stadion, met al die businessmensen? Ik vond de sfeer op Varkenoord leuk. Het was als thuiskomen. Hetzelfde gevoel als ik heb bij VDL.”
Varkenoord was inmiddels al negen jaar een vertrouwde plek voor de Vilhena’s. “Nadat Tonny was gescout, werd ons leven wel even omgegooid. Twee keer per week stond na schooltijd het busje te wachten om Tonny op te halen voor de training. En ik maar tegen Tonny zeggen dat hij meteen na school naar huis moest. Dat kostte hem nog wel eens moeite. Bleef hij op school hangen en zat ome Kees of later Piet hier met een bak koffie te wachten. Fijne mensen waren dat. Ze hebben hier ook nog regelmatig gegeten. Als ze Tonny kwamen terugbrengen en het was etenstijd, waarom zou je ze dan niet laten aanschuiven?”
Het is typisch de manier waarop Jeannette tegen de beroemdheid van haar zoon aankijkt: nuchter. Ook wanneer supporters kritiek op haar zoon hebben. “Afgelopen seizoen ging iemand, waar ik bij stond, helemaal uit z’n dak over het spel van Tonny. Ik stond op het punt om met Sabrina vanaf een van de restaurants in de buurt van de Kuip naar de wedstrijd te gaan. Bij de deur begonnen twee mannen tegen me te praten. Na lang vragen vingen ze op dat ik voor Tonny kwam. De een had alleen niet gehoord dat dat was omdat ik z’n moeder ben. Hij ging helemaal los. Wat ik dacht op dat moment? Sabrina, waar blijf je, we moeten naar het stadion. Tsja, ik hecht daar niet te veel waarde aan. Wie zijn zij dat ze zo over Tonny denken te praten? Vaak wordt vergeten wat hij er allemaal voor heeft gedaan om hier te komen. Dat heeft hij echt niet bereikt met neuspeuteren. Maar gelukkig zijn er veel supporters met wie we wel goed omgaan.”
’Een buitenlandse club? Dat zou goed uitkomen, want ik wil wel een vakantiehuisje’
Of ze aan de club gehecht is geraakt, kan Jeannette niet zeggen. “Het had ook een andere club kunnen zijn die hem had gescout”, zegt ze daarover. “Maar uiteindelijk ben ik blij dat het Feyenoord is geworden. Dat is maar twintig minuutjes vanaf hier. Het gaat er bij mij vooral om dat de mensen sociaal zijn. Op Varkenoord had Tonny geweldige trainers. Erwin Pinas, die we op z’n vijftigste verjaardag verrasten in de kantine met allemaal een masker met zijn gezicht op. Dat masker hebben we nog. Of Smolarek, die als hij boos was in het Pools verder ging. Zag je al die jochies beduusd naar hem kijken. En met Rutten zit het op sociaal vlak ook goed, heb ik gehoord. Je hoeft van mij niet iedere keer een handje te komen geven, maar even zwaaien moet toch kunnen. Zo’n type is hij wel. En Tonny vindt het wel fijn dat het kleedkamerregime onder Rutten wat minder streng is.”
’Vaak wordt vergeten wat Tonny er allemaal voor heeft gedaan om hier te komen. Dat heeft hij echt niet bereikt met neuspeuteren’
Wat gebeurt er als er in de toekomst een buitenlandse club aanklopt? “Dat zou goed uitkomen, want ik wil wel een vakantiehuisje”, zegt Jeannette met een samenzweerderige glimlach. “Hij moet dus wel ergens gaan spelen waar het zonnig is. Niet in Engeland en ik houd niet van Italië. Doe maar Barcelona…. dat is natuurlijk gekkigheid. Maar we hebben het hier wel al over gehad. Als Tonny naar het buitenland gaat, gaat Toy mee en komen Randy en ik in het weekend. Ik wil Randy niet weghalen bij zijn vriendjes. En Sabrina woont natuurlijk al op zichzelf.”
Grote zus Sabrina was trouwens negentien toen ze het ouderlijk huis verliet, dezelfde leeftijd als Tonny nu heeft, maar Jeannette ziet hem nog niet zo snel vertrekken. “Die heeft het hier nog veel te goed.”
Hand in Hand editie oktober/november wordt vandaag en maandag bezorgd bij leden van De Feijenoorder. In deze editie: interviews met Eric Botteghin en Michiel Kramer en de verklaring van CheapTickets over de boekingsproblemen.
“Dat zal nooit wennen en dat moet volgens mij ook niet. Ik heb er nu wel minder moeite mee dan vorig jaar, omdat het nu vanaf de voorbereiding duidelijk was. Vorig seizoen had ik veel frustratie over de concurrentiestrijd. Die is nu weg. Ik vecht en strijd nu voor mijn plekje. Als Nicolai niet speelt, moet ik zorgen dat ik er klaar voor ben.”
“Die doen me niet zoveel. Ik sta met beide voeten op de grond en ben niet het type dat nerveus wordt als er sprake is van een transfer. Natuurlijk heb ik wel meegekregen dat er geruchten gingen in de zomerstop. In de voetbalwereld weet je dat er na een goed seizoen belangstelling komt en dat andere spelers van het ene op het andere moment bij een andere club kunnen zitten. Maar ik ben gewoon op trainingskamp gegaan en heb het rustig aangezien.”
‘Helaas is je boeking door technische problemen niet gelukt’. Tientallen supporters die via boekingswebsites een vliegticket naar een van de Europese speelsteden probeerden te boeken, kregen deze boodschap en zagen hun Europese trip bijna in het water vallen. Hand in Hand zocht uit wat er mis ging.
De nieuwste editie van Hand in Hand valt vandaag en maandag op de mat bij leden. Het magazine is voor €4,99 verkrijgbaar bij de betere boekhandels.
Wil je voortaan ook maandelijks Hand in Hand ontvangen? Word dan lid van De Feijenoorder. Je ontvangt tien keer per seizoen magazine Hand in Hand, ondersteunt de sfeeracties (o.a. de megaspandoeken) in het stadion en helpt de vereniging bij het behartigen van de belangen van supporters.
Lid worden kan door hier te klikken.
Nog een weekje wachten en dan valt de Hand in Hand weer bij onze leden op de deurmat. De Hand in Hand staat vol met unieke foto’s en verhalen, exclusief geschreven door supporters, voor supporters.
In deze editie lees je onder andere: een interview met de spelers Michiel Kramer en Eric Botteghin en ook een interview met schrijver Michel van Egmond over het boek ‘King’ het bijzondere leven van Chris Gyan. Ook lees je een artikel over het Noord Brabantse dorp Haps, wat vol met Feijenoorders blijkt te zitten én hebben we nog een foto-reportage over de première van de documentaire ‘Kuyt’ en een fotocollage van opgestuurde kampioenstatoeages. Tenslotte is redacteur Jeroen de Wit in de wereld van reisaanbieders zoals Cheaptickets gedoken. Oftewel volop leesvoer en afwisseling in onderwerpen.
Ben je al lid van De Feijenoorder? Dan ontvang je Hand in Hand eind volgende week automatisch in de bus. Ben je nog geen lid en wil je Hand in Hand ook ontvangen? Meld je dan nu aan door hier te klikken. Voor drie tientjes per jaar ontvang je Hand in Hand 10x automatisch thuis.
Je mag ook nog een Feyenoord-cadeau kiezen. En je profiteert van nog veel meer voordelen….
