Eigenlijk zijn er best veel overeenkomsten tussen Liverpool en Feyenoord, als het aan Dani Jones, vrouw van keeper Brad Jones, ligt. Bijna dezelfde kleuren, het You’ll Never Walk Alone klinkt in het stadion en die supporters? “Just as crazy.”

Tekst: Ellen Mannens ▪ Foto’s: Hélène Meulstee

“Wacht, ik app je het adres wel”, zegt Dani Jones als we een afspraak maken voor een interview in Hand in Hand met de vrouw van Feyenoords doelman. “Als ik het uitspreek, weet je nog niet waar ik woon.” Nederlands is nu eenmaal een ingewikkelde taal voor een native English speaker. “Ik kan niet eens mijn eigen woonplaats uitspreken: ‘Barendrekt’. Iedereen spreekt hier ook zo goed Engels. Laatst stond er een paar jonge meiden voor de deur om geld in te zamelen voor hun hockeyteam. Toen ze begrepen dat ik Engels sprak, schakelden ze net zo makkelijk over en vertelden in vloeiend Engels hun verhaal. Ik was zo onder de indruk dat ik ze meteen wat extra’s heb gegeven.”

Britain’s Next Top Model

Dani Jones. Dertig jaar, moeder van Nico en Romi en ‘beeldschoon, maar ook nog eens heel erg aardig’, zo luidde de omschrijving van enkele spelersvrouwen die we eerder spraken voor deze rubriek. Die looks kwamen goed van pas tijdens haar studententijd. “Ik deed in 2007 mee aan Britain’s Next Top Model, maar ik lag er in de eerste ronde al uit. Ik gaf ze niet genoeg tv. Logisch. Ik vond het leuk om mee te doen, maar het was niet alles voor me. Ik had ook nog iets om naar terug te gaan. Ik studeerde fysiotherapie en had een paar leuke stages. Mijn moeder had me trouwens vermoord als ik mijn studie niet zou afmaken. En weet je, uiteindelijk levert zo’n laatste plek je ook al heel veel werk op.”

Die ‘stageplek’ zou uiteindelijk trouwens haar grote liefde opleveren. Om precies te zijn de stageplek bij de Academy van Middlesbrough, de jeugdopleiding van de Noord-Engelse club.

“Twee maanden nadat ik daar weg was, werd ik op Facebook benaderd door iemand die bij Middlesbrough werkte, dat haalde ik in ieder geval uit zijn informatie op Facebook. Hij heette Brad Jones en zei dat hij me nog van de Academy kende. Dat kon goed. Ik was de enige vrouw die er werkte, dus kenden de meeste mensen me wel. Ik dacht dus dat hij onderdeel van het medisch team was. Pas na drie dagen heen en weer chatten, kwam ik erachter dat Brad een spéler was. Hij had niets gezegd, want hij vond het wel leuk om met me over medische zaken te praten.”
De huidige Feyenoord-doelman was toen al twee maanden op zoek geweest naar dat leuke meisje van de Academy, dat ineens weer was verdwenen. “Ik had geen idee wie er in het eerste elftal speelden. Ik voetbalde zelf in die tijd, maar interesseerde me bijna niet voor de premier league. Net nadat Brad me toevallig een keer op de Academy had gezien, was mijn stage voorbij en ging ik ergens anders aan de slag. Hij heeft dus flink zijn best moeten doen om me te vinden.”

Na drie dagen vroeg Brad haar mee uit en sindsdien zijn ze onafscheidelijk. “Mijn moeder baalde dat ik uitgerekend verliefd werd op een voetballer, want de pers in Engeland kan verschrikkelijk zijn voor voetbalkoppels. Ik stelde haar gerust: mam, Brad is anders, hij is een Australiër.”

Nieuwe start

Pas sinds augustus woont Dani in Nederland. Toen Brad vorig jaar bij NEC kon gaan spelen, bleef zij met zoon Nico en dochter Romi in Liverpool, maar toen het Nederlandse avontuur werd verlengd bij Feyenoord, maakte ook de rest van het gezin de oversteek.

‘Manic’, was de verhuizing. Nico zou net in Engeland naar de basisschool gaan, dus werd er snel een andere school in Nederland gezocht. “Feyenoord was amazing. Ze lieten ons alle mogelijkheden voor scholen zien. Hielpen ons aan een huis en stuurden zelfs een klusjesman om onze foto’s aan de muur te hangen. Dat helpt om je snel thuis te voelen.”

Verhuizen naar Nederland betekende een nieuwe start voor Brad en Dani. “Het gaat weer om voetbal”, zegt de Engelse. Een uitspraak die heel logisch klinkt voor een voetbalfamilie, maar waar een veel dieper verhaal achter schuilgaat. “Voetbal heeft voor ons lang niet op één gestaan. Weinig mensen weten het hier in Nederland, maar vijf jaar geleden hebben we Brads zoon Luca verloren aan leukemie. Twee jaar nadat ik Brad ontmoette, werd Luca ziek.”

Leukemie

In 2010 maakte Brad net de gedroomde overstap naar Liverpool én stond hij op het punt met het Australische nationale elftal uit te komen op het WK. Brad verliet het toernooi voor het zou beginnen. Zijn toen nog vierjarige zoon Luca, uit Brads eerdere relatie, was ziek. Leukemie, zo zou later blijken. Het was het begin van een bijna dubbelleven. Het voetbal ging voor de wind, maar zijn zoon vocht voor zijn leven.

“Ik weet echt niet hoe we het hebben doorstaan. Het was zo’n moeilijke tijd. Nu ik zelf moeder ben, weet ik dat ik van Luca heb gehouden alsof hij mijn eigen kind was. Ik ben daarom ook zo trots op Brad. Hij is sterk en zit zo vol liefde, dat hij zichzelf weer heeft kunnen oprapen na alles wat er is gebeurd.”

In de fotolijstjes aan de muren in de Barendrechtse woning is Luca nog volop aanwezig. “Hij maakt nog steeds een groot deel van ons leven uit. We praten heel open over hem. Onze kinderen weten wie hij is. Het eerste woord dat Nico zei als baby, was Luca.”

Spiderman

Achttien maanden vocht Luca tegen zijn ziekte. Uitgerekend aan het einde van die periode raakte Dani zwanger. “Heel dubbel, maar ik denk ook dat het Luca een boost gaf. Hij zou grote broer worden. ‘Can we call him spiderman?’, vroeg hij nog.” Luca zou zijn broertje nooit zien. Afgelopen november was het vijf jaar geleden dat Luca overleed.

“Als ik nu nog in Engeland had gezeten, was ik druk geweest met charity. We praatten veel over wat we meemaakten met Luca om zo bewustwording rond leukemie te creëren. Ik liep een marathon om geld in te zamelen en we riepen mensen op om stamceldonor te worden. Een goeie match met een donor is van levensbelang voor mensen met leukemie.”

Het verschil tussen Dani’s Engelse en Nederlandse leven is groot. “Ik mis het wel om een rol te hebben. Maar we hebben er ook bewust voor gekozen dat het hier weer om het voetbal draait. En trouwens, ik heb het nu even druk genoeg met mijn gezin. De kinderen zitten op een internationale school in Den Haag. Iedere dag gaan we om half acht de deur uit om op tijd op school te zijn. Mijn dagen bestaan dus uit autorijden. Ik doe nu vrijwilligerswerk op de school. Zo kan ik op school blijven en het scheelt me een paar keer heen en weer rijden. Als Brad mag blijven bij Feyenoord, gaan we dus echt meer richting Den Haag wonen.”

Of ze hoopt dat hij mag blijven? “Ja! Hij heeft het hier echt naar zijn zin. De jongens in het team zijn aardig en leven met elkaar mee. In november, toen het de sterfdag van Luca was, kreeg hij allemaal lieve appjes. Terwijl dat ook de tijd was dat Vilhena’s moeder was overleden. Ik vind dat die jongens dat echt goed doen. Waarschijnlijk had ‘Durk’ het hun verteld. Sorry, jullie zeggen Dirk hè? Voor ons Engelssprekenden heten ze Durk en Trudy. Dat is makkelijker.”

Haar man is blij, de kinderen hebben het naar hun zin en nu Dani eenmaal de weg weet in het Feyenoord-stadion, voelt ook zij zich steeds meer thuis in Rotterdam. “Maar de eerste keer was echt nog een drama. Dat Maasgebouw is ook zo groot. Ik had geen idee waar ik heen moest en wie wie was. Trouwens, misschien is het een idee om aan het begin van komend seizoen een gezellig diner met de families te organiseren, zodat je elkaar alvast leert kennen.”

Het maakt het spel er niet minder leuk op. Als het kan, kijkt Dani in het stadion, de nanny past thuis op de kinderen. “Romi vindt het nog te eng in het stadion en Nico houdt het geen hele wedstrijd vol. Dus kijk ik de wedstrijden nu alleen. Spannend genoeg, want ik kan helemaal meeleven met Brad. Echt, ik kan je een tip geven: word geen keeper!”

Dit artikel is verschenen in de meest recente uitgave van Hand in Hand. Hand in Hand verschijnt periodiek en wordt automatisch verstuurd aan alle leden van De Feijenoorder. Het blad is tevens te koop in de losse verkoop. Lid worden van De Feijenoorder kan hier.