Bron: RijnmondSport
Door Jesse van Someren & Sjoerd de Vos

13 oktober 2021. Een dramatische dag voor de familie Muijsson. De 47-jarige Richard overlijdt aan de gevolgen van een hartstilstand. Uit het niets is hij in één klap weg. “Dat kom je nooit meer te boven”, vertelt zijn vader. Deze zondag prijkt de naam van Richard op een enorm spandoek in De Kuip, met meer dan duizend andere oer-Feyenoorders die ons ontvallen zijn.

Om en nabij de 106 x 9,6 meter is het spandoek in kwestie. Het begint ooit in januari 2012. Een jaar na het overlijden van clubicoon Coen Moulijn wil supportersvereniging De Feijenoorder overleden (oud-)spelers als Moulijn zelf, medewerkers van de club en supporters eren met een spandoek. Het idee ontstaat rond oud en nieuw, vier dagen voordat de sterfdag van ‘Mister Feyenoord’ voor het eerst wordt herdacht.

In allerijl worden er namen verzameld. Op 4 januari wordt het doek aan de hekken op het voorplein van De Kuip gehangen. Maar in de loop der jaren groeit het verder en verder. De hekken blijken uiteindelijk te klein. Het spandoek wordt verplaatst naar ín De Kuip. Tijdens de openingswedstrijd van Feyenoord wordt het de afgelopen jaren vlak voor de start van het officiële seizoen uitgerold. Een traditie is geboren. Vandaag is het voorafgaand aan Feyenoord – Olympique Lyon weer zover.

Iconen als Wim Jansen en Christian Gyan prijken deze zondagmiddag op het doek. Maar ook die van 117 andere oer-Feyenoorders. In totaal telt het spandoek nu 1279 namen. Zaterdag verzamelden verschillende nabestaanden zich bij De Kuip, om de namen van in het afgelopen jaar overleden Feyenoorders op het doek te spuiten. Iedere naam draagt een ander verhaal, maar ook één gemeenschappelijk gemis: nooit meer zal er gejuicht worden voor hun gezamenlijke liefde.

Bob Broos – 62 jaar

Ruim twee maanden geleden, op 13 mei, overlijdt ‘groot Feyenoorder’ Bob Broos. Alvleesklierkanker. Dochter Kimberley en schoonzoon Aron Harkema spuiten zijn naam deze zaterdag op het doek. “Het is een heftige tijd geweest”, vertelt Kimberley. “Heel emotioneel voor ons, maar dit is een mooie manier om hem te kunnen eren.”

Terwijl man Aron de naam van haar vader verder perfectioneert op het doek, gaat er veel door Kimberley heen. “Hoe hij koorts kreeg als Feyenoord won of verloor… Van kleins af aan groeide ik op met een vader die elke wedstrijd van Feyenoord keek. Die elk shirtje voor mij kocht en waarbij ik ‘hup Feyenoord’ moest roepen, zodat ze zouden scoren. Dat zijn dingen die dan even door je hoofd schieten. Feyenoord was heel groot voor mijn vader, een grote liefde.”

Nu kijkt Kimberley nog steeds naar Feyenoord. Maar dan zonder vader Bob. “Dat was in het begin heel lastig, dubbel. Maar nu geeft het ook een bepaalde steun. Je voelt zijn aanwezigheid. Dat geeft rust.” Aron vult aan: “Het geeft een vertrouwd gevoel.” Hij draagt deze zaterdag het oude gouden Feyenoord-shirt van zijn schoonvader. “Het is moeilijk om hem letterlijk en figuurlijk bij me te dragen, maar ook heel mooi.”

Kimberley: “Ja, we voelen heel sterk dat hij bij ons is. Dit is iets dat hij nog heel graag wilde en dan voel je hem toch wel heel dichtbij. Ik weet zeker dat hij nu meekijkt en denkt: ja, daar sta ik. En dat hij dat een hele eer vindt. En dat vinden wij ook.”

Paul de Vries – 46 jaar

Wel drie namen spuit Ko de Vries op het enorme spandoek. Die van Pascal Brouwer, Rogier Clemens en zijn eigen neef Paul de Vries, die afgelopen februari bezwijkt aan de gevolgen van die vreselijke ziekte die kanker heet. “Of hij een groot Feyenoorder was? Zo, behoorlijk”, vertelt Ko. “Paul ademde Feyenoord. Hij was ernstig ziek, maar al die jaren leek het of Feyenoord hem overeind hield. Als het goed ging met de club leefde hij op.”

“Bij de uitvaart van Paul was een grote Feyenoord-vriendenclub aanwezig en werd een prachtig lied gezongen”, vertelt Ko verder. “You’ll Never Walk Alone. Dat was een prachtmoment, heel ontroerend. Dat gaat je niet in je koude kleren zitten. Dit spandoek is een prachtig initiatief om de trouwe supporters op deze manier te herdenken. Bij het uitrollen van het doek zal menig traantje bij ons worden weggepinkt.”

Naast Ko staat Sylvia Barends. Zij was ruim tien jaar samen met Paul, tot aan zijn overlijden. Of eigenlijk nog steeds. “We missen hem heel erg”, vertelt ze. “Tijdens wedstrijden van Feyenoord extra. Ik keek nooit naar de wedstrijden waar Paul naartoe was, maar zocht wel altijd eventjes de uitslag op. Op een gegeven moment herkende mijn telefoon dat ik vaak naar Feyenoord zocht.”

“Dus uiteindelijk kreeg ik meldingen over Feyenoord via Google standaard in mijn telefoon. Nu nog steeds. Elke keer als Feyenoord speelt krijg ik weer een melding en denk ik: lekker, ze staan voor. Ooit had ik niets met Feyenoord. Ik was ze weleens tegengekomen in een discotheek op Gran Canaria, in de tijd dat John de Wolf nog speelde. Maar toen kwam Paul. Ik belandde in een echte Feyenoord-familie.”

“Toen was het ineens heel veel Feyenoord in mijn leven. Paul ging naar iedere wedstrijd. Of ik nou kaartjes had voor een leuk concert of wat dan ook, dan zei Paul: ‘Sorry Syl, dat kan niet. Ik ga naar Feyenoord.’ Altijd. Dat was niet lastig, maar heel duidelijk. Soms maakte ik de fout dat ik niet checkte wanneer Feyenoord speelde. Dat ging dan niet door, mijn fout. Ik vond het prachtig om te zien hoe trouw hij aan zijn club was. Hij stond er altijd voor zijn club, ook in mindere tijden. Ik denk dat dat heel goed bij Feyenoord past.”

“Ik ben dus ook besmet inmiddels. Als ik een update van de stand op mijn telefoon krijg zeg ik altijd iets van: ‘Dat had je lekker gevonden Paul’, of ik zeg maar even niks. Hij is er toch altijd nog bij.”

Dat haar Paul zondag met meer dan duizend andere oer-Feyenoorders op één doek staat, vindt Sylvia bizar. “Hij had het waarschijnlijk te veel eer gevonden. Paul was bescheiden en op de achtergrond. Te veel aandacht was niet zijn ding. Maar ik vind het prachtig dat hij erbij staat.” Ko vult aan: “En dat voor altijd.”

Richard Muijsson – 47 jaar

Je eigen kind overleven, het is het ergste dat je als ouder kan overkomen. Het gebeurde Kok en Marja Muijsson. Op 13 oktober vorig jaar bezweek hun zoon aan de gevolgen van een hartstilstand. “Helemaal uit het niets, als een blikseminslag”, vertelt Marja. “Dat was een enorme klap, die kom je nooit meer te boven”, vult Kok aan.

“Hij had mij weg moeten brengen, niet ik hem. Zo zou het leven moeten zijn, maarja… Als je dan zijn naam op het doek spuit gaan er herinneringen door je heen, maar je vraagt je ook weer af: waarom? Dat de vrienden van De Feijenoorder ons de gelegenheid geven om dit te doen vind ik prachtig.”

Hoe belangrijk Feyenoord was voor Richard? De hele familie begint te lachen. Het moge duidelijk zijn: ontzettend veel. Vader Kok: “We hebben nog zo veel filmpjes en foto’s waaruit blijkt hoe hij Feyenoord lief had. Ikzelf keek als ventje van 10 jaar voor 50 cent achter de kolen naar Feyenoord. Zo vader, zo zoon he. Bij Richard was het altijd: ‘Hey pa, Feyenoord dit, Feyenoord dat.'”

Kok draagt de polsbandjes van zijn zoon nog dagelijks bij zich. Maar Feyenoord kijken moet hij nu zonder Richard naast zich. “Kok mist Richard als hij thuis naar Feyenoord kijkt”, vertelt Marja. “Hoe Richard dan ging zitten met zijn sjaaltje om en petje op. ‘Zo pa, kom op, we gaan!’ En gillen dat hij deed. Zo ging dat. De buren hebben wel wat gehoord ja.”

Negen maanden na zijn overlijden is de naam van Richard vertegenwoordigt op een spandoek vol oer-Feyenoorders. En de hele familie weet zeker: van boven kijkt hij zondag trots mee. “Hij staat daar te juichen”, vertelt Charlene Hart, de beste vriendin van Richard. Vader Kok: “Hij zweeft boven De Kuip, zeker weten.”

Herman van der Wijst (81 jaar) en Tonny Timp (63 jaar)

Vijf weken. Zoveel tijd zat er vorig jaar tussen het overlijden van de vader (Herman) en de broer (Tonny) van Bianca Dijkstra. “Allebei echte Feyenoord-supporters”, vertelt ze. “Mijn vader is nog naar Italië geweest toen Feyenoord in 1970 de Europa Cup won. Hij heeft daar zelfs de beker vastgehouden. Hij zei altijd: als het goed gaat met Feyenoord, gaat het goed met mij. Dat was zijn motto.”

Het valt niet te missen, Bianca vertelt haar verhaal met een onvervalst Amsterdams accent. Dat geluid is bij haar man, André Dijkstra, nog duidelijker. “We zijn allemaal Amsterdammers. Alleen ben ik voor de andere partij, zullen we maar zeggen”, lacht hij. “Ik kwam mijn vrouw 28 jaar geleden tegen. Haar vader was een grote vent met één grote lange wenkbrauw en enorme handen. Die vroeg: voor welke club ben jij? Voor Ajax, antwoordde ik. ‘Oh’, zei hij.”

“Maar het is allemaal goed gekomen”, vervolgt André. “We hebben samen veel wedstrijden zitten kijken, ook Feyenoord-Ajax. We gingen goed samen, dat maakte niets uit.” Bianca vult aan: “Het waren heel grote vrienden hoor. Mijn vader hing de vlag gewoon uit, midden in Amsterdam, als Feyenoord een prijs pakte. Hij leek wel iemand van de maffia, dus iedereen had respect voor hem. Niemand die ook wat zei. Hij hing die vlag op, dat moest kunnen.”

Maar hoe wordt een ras-Amsterdammer voor Feyenoord? “Hij is zeeman geweest, in de haven van Rotterdam is het begonnen en gegroeid”, legt Bianca uit. “Hij sloot Rotterdammers in zijn hart. Feyenoord was een echte vriendenclub, zoals het volgens hem hoorde.”

Elody, dochter van André en Bianca, zet de namen van haar opa Herman en oom Tonny deze zaterdag op het doek van die vriendenclub Feyenoord. Herman was ‘op’, Tonny stierf aan slokdarmkanker. “Ik heb een klein schip op de IJ in Wijst gezet, omdat hij zeeman was”, vertelt Elody over opa Herman. “Mijn manier om iets aan mijn opa te geven was vaak door iets te tekenen of schilderen. Voor mij voelt het persoonlijk dat ik iets kan vereeuwigen op mijn manier. Het was een eer om dit te mogen doen.”

“Het was een heel emotioneel moment”, vertelt Bianca. “Ook omdat mijn broer er nu bij staat. Het was nog de vraag of hij er ook bij kon, omdat Tonny officieel geen lid van de supportersvereniging was. Dat het alsnog kon zegt wel wat over Feyenoord. Kameraadschap, heel mooi.”

Jan Gideonse – 62 jaar

Al drie jaar werkt Kim Gideonse als vrijwilliger bij De Feijenoorder mee aan dit speciale spandoek. Maar dit jaar is ze opeens ook nabestaande. Op 16 maart van dit jaar overlijdt vader Jan aan een hersenbloeding. “Hij was op de voetbal toen het gebeurde. Van de eerste bloeding zou hij nog revalideren, maar daarna kreeg hij er meerdere achteraan. Dat was fataal.”

“De klap was enorm, binnen vijf weken is het opeens gedaan”, vertelt Tom, de broer van Kim. “Dat doet heel veel met je, daar ben je niet zomaar overheen.” Ook moeder Sandra kan het verlies van haar man, van wie ze geen afscheid kon nemen, moeilijk met woorden beschrijven. “Ik snap er nog steeds niets van. We waren veertig jaar bij elkaar, nu is er één groot gat. Maar ik heb heel veel aan Feyenoord.”

“Zijn club was SV Poortugaal, naast Feyenoord”, vertelt Kim. “Maar hij zei altijd: deze mensen verdienen veel te veel geld. Hij hield niet van belangstelling, maar dit had hij toch wel heel mooi gevonden.” Sandra: “Hij zou dit geweldig hebben gevonden. Dat we zijn naam ook lekker scheef erop hebben gezet, echt wat voor hem. Hij was een beetje ondeugend en eigenwijs.”

“Je wil zijn naam graag op het doek, maar het liefst had je dat nog jaren uitgesteld”, vertelt Kim. “Op zijn 90ste had ik er misschien vrede mee gehad. Maar hij was 62. Dit was als vrijwilliger altijd een heel mooi onderdeel, omdat je allerlei verhalen hoort van mensen die hun dierbaren verloren zijn. Dat je dat nu zelf meemaakt is heel dubbel. Aan de ene kant is het heel mooi dat dit doek er is, maar het is ook jammer dat het elk jaar weer groter wordt.”

Nadat Kim, Tom en Sandra de naam van hun geliefde Jan samen op het grote doek hebben gespoten, loopt de zaterdagmiddag op zijn eind. Vrijwilligers van de supportersvereniging gaan aan de monsterklus beginnen: het gigantische spandoek moet De Kuip in. En ja, hij is weer een stukje groter dan vorig jaar.