Tekst: Astrid | Foto’s: Edwin Verheul/De Feijenoorder

We zijn weer door het oog van de naald gekropen met die 2-1 tegen Heracles. Een thuiswedstrijd als vele andere, alleen nu werd duidelijk zichtbaar dat er iets niet goed zit in de ploeg. Dat constateer ik niet op basis van het resultaat of het getoonde spel. Op sportief vlak doen Van Bronckhorst en de spelers wat ze kunnen. Daar ga ik me als buitenstaander niet mee bemoeien. Nee, wat mij steekt, is dat sommige spelers een misvatting hebben over waar ze zijn. Spelers die denken dat ze meedoen in een film of theaterstuk in plaats van dat ze zich realiseren dat ze onderdeel zijn van een team dat wil winnen op het voetbalveld. Ze komen los van het voetbalscript en lijken niet meer helder te kunnen denken.

Kunstgras

Neem nou Jørgensen. Hij steekt niet onder stoelen of banken dat hij kunstgras haat. Dan denk je: als je dan toch een keer rood wilt pakken, dan doe je dat op kunstgras. Dat scheelt weer speeltijd op plastic wat je toch verfoeit. Maar nee, Jørgensen pakt de meest stomme rode kaart die je maar kan bedenken in de eigen Kuip tegen een kunstgrasclub.  Hij trapt – heel lichtjes, daar zijn we het over eens, maar toch – gefrustreerd na. Zonder bal in de buurt en zo onnodig als maar kan.
Na het oordeel van de VAR loopt hij de tunnel in en klapt dan ook nog eens naar ons, op de tribune. Natuurlijk, hij is populair en speelde best goed en als wij voor hem klappen is dat klapgebaar terug aardig van hem. Maar toch; van mij hoeft het niet. Je laat het team in de steek bij een rottige stand en dan zwelg je in schuldgevoel, je schaamt je rot en rent de tunnel in. Verwacht van mij dan geen open doekje.

Divagedrag

Nog veel erger is het divagedrag van Jordy Clasie. De man met de aanvoerdersband. De man die geen enkele wedstrijd heeft gebracht waar ik op had gehoopt. De man die het goede voorbeeld moet geven. De man die toch wel begrijpt dat de coach een list heeft bedacht om met een man minder onder de 1-1 uit te komen. Namelijk: meer vooruit spelen, niet steeds maar tikkies terug. Van Persie komt erin. Althans, dat wil hij. Hij wacht en wacht en wacht. Verdorie, we staan 1-1 en het is al een eind in de tweede helft. Haast is geboden, zou je zeggen. Maar nee, diva Clasie laat RVP trappelend van ongeduld wachten en lanterfantert naar de lijn. Ik dacht dat ik gek werd en met mij het hele vak. Wat zeg ik? De hele Kuip!

Noodrem

‘Hoe haalt hij het in zijn ongekookte hersens’, zou een Rotterdamse leraar oude talen – moge hij rusten in vrede – hebben gezegd. Ik zie liever een verdediger die eruit wordt gelopen maar de longen uit zijn lijf rent en aan de noodrem moet trekken dan dit divagedrag.
Divagedrag hoort niet in de Kuip. Dat doen ze maar op de catwalk in het Hilton Hotel, op de rode loper bij een première in De Doelen of bij een voetbalclub waar theater en voetbal wel vaak moeiteloos in elkaar overlopen.

Op naar de volgende wedstrijden. Laten we AZ van ons blijven afhouden. Sterker door strijd en niet door misplaatst divagedrag.

Tekst: Astrid | Foto’s: Astrid + De Feijenoorder

Jan Boskamp, vaste gast bij Veronica Inside en voetbalanalist, ziet de eerste helft tegen FC Emmen met lede ogen aan. Net als de rest van het legioen. Ik vraag hem in de rust wat hij nu tegen het team zou zeggen. “Het tempo moet flink omhoog”, zegt Boskamp vastberaden. “Dan kun je die gasten uit elkaar spelen.” Hierna volgt een uiteenzetting over de verschillende linies en hoe de bal naar voren gespeeld moet worden in zijn ogen.

Feyenoord-hart

Na de theorieles waarbij hij vast in de gaten heeft dat ik al snel moet afhaken, kijkt hij in het rond en zegt dan: “Wat ik de jongens vooral zou zeggen, is dat ze het doen voor die veertigduizend mensen die hier zitten te kijken. Al die mensen die altijd maar komen. Dat moet toch genoeg reden zijn om goed te voetballen?” In zijn stem klinkt boosheid door. Zijn Feyenoord-hart huilt als hij die ploeg ‘daar aan de Maas bij Brienenoord’ zo ongeïnspireerd ziet spelen als in de eerste helft tegen FC Emmen. Het is koud, het is nat en kwart voor vijf is geen fijne aanvangstijd. Toch zit Boskamp er weer. “Feyenoord is mijn ploegie”, zegt hij, terwijl hij met zijn vuist op zijn borst klopt. “Ik zeg altijd dat ik in het buitenland voetbal ga kijken maar hier ga ik naar Feyenoord kijken.” Hij moppert nog wat over grote onbenutte kansen aan het begin van de wedstrijd, net als in de bekerwedstrijd, en dan spreekt hij de hoop uit dat het in de tweede helft beter gaat.

Kameraadjes

In navolging van de woorden van Boskamp, bedacht ik me dat het schitterende sfeerdoek dat zaterdag door 250 Kameraadjes, jonge Feyenoord-fans, is gemaakt en dat aan het begin van de wedstrijd naar beneden werd gerold in De Kuip, ook een motivatie zou moeten zijn voor het team van Giovanni van Bronckhorst. Het zou zomaar kunnen dat de trainer in de rust, precies zoals Jan Boskamp zou doen, de voetballers een spiegel heeft voorgehouden: ‘Stel dat jullie hier in de kou op de tribune zitten. Stel dat jullie in je vrije tijd dat mooie spandoek hebben gemaakt. Wat zouden jullie dan vinden van dat slakkentempo waarmee de bal rondgaat?’. Ik hoor het hem zeggen.

Werklust

De bal rolt weer voor de tweede helft en wat Boskamp net zei, zie je meteen gebeuren op het veld. Het tempo gaat omhoog en het is vooral aanvoerder Robin van Persie die met een hattrick (zijn eerste!) en met een niet aflatende werklust de supporters mooie herinneringen meegeeft aan deze wedstrijd die zo mat begon. Van Persie laat zien waarom ‘dit ploegie’ in het hart van Boskamp en de rest van het Legioen zit.

Genieten

Bij Jan Boskamp verschijnt ook weer een lach op het gezicht. Hij geniet met de rest van de Feyenoord-supporters zichtbaar van Robin van Persie. Hoe moet dat toch volgend seizoen zonder onze aanvoerder? Daar heeft ook Boskamp geen antwoord op. Dus laten we voorlopig vooral genieten van zijn kwaliteiten. Daarna zien we wel weer.

Tekst: Astrid | Foto’s: Astrid en Edwin Verheul/De Feijenoorder

Juichmomenten in De Kuip. Ze zijn er vaak te weinig en ze zijn vaak te kort. Warme kleding is daarom aanbevolen voor het publiek. Zo blijf je warm.

Afgelopen zondag droeg ik naast m’n Feyenoord-sjaal ook m’n skisokken, ski-jack, extra hoodie en handschoenen. Na twintig minuten bleek ik volledig overdressed. De energie die van het veld afspatte, bereikte in no-time de tribunes en golfde als een warme wave over de supporters heen.

Wat gebeurde hier? De momenten van ongeloof, frustratie en blijdschap wisselden elkaar in hoog tempo af. En vanaf de 2-2 werd het een aaneenschakeling van juichmomenten. Tegen de Amsterdammers! Die leken steeds radelozer te worden. Wat gebeurde hier?

Tegen het einde van de wedstrijd hield het op met zachtjes regenen en kletterde het hemelwater hard naar beneden. Tussen de druppels door kwam Ayoub aangerend. Zijn kleine benen draafden energiek naar voren en zonder na te denken knalde deze speler, die net in het veld stond, de 6-2 achter Onana. Over energie gesproken. Wat kan die Onana op een energieke manier zijn verdedigers de waarheid vertellen. Sfeerverhogend, voor ons dan. Voor de zesde keer op deze gedenkwaardige middag sprongen we op en juichten we onze kelen schor. Er was iemand die zo hard had gejuicht, dat zijn arm uit de kom was geschoten, las ik later ergens. Ik kon het me goed voorstellen. Juichen met toch steeds dat ongeloof in je lijf, maakt dat je rare reflexen krijgt. Ik zag het overal om me heen.

Er is nog iets moois met de energie van afgelopen zondag. Het blijft maar doorwerken. Ik zie De Kuip van zondag voor me, het schitterende sfeerdoek voorafgaand aan de wedstrijd, het belangrijke doelpunt van Toornstra van wie ik een fan ben, de acties van Van Persie, de sluwe en lijpe bewegingen van Berghuis, de misser van Zyech, de trots bij Gio en de positieve energie stroomt weer door mijn lijf. Hoe duurzaam kun je zijn!

In de tram naar huis is iedereen blij maar ook stil. Toch dat ongeloof dat nou eenmaal bij Feyenoord hoort en waardoor we niet eens goed weten hoe we zo’n historische overwinning moeten vieren? Ineens roept iemand die op zijn mobieltje kijkt hard door de tram: “Jezus, het is echt waar. We hebben 6-2 gewonnen van Ajax.” Iedereen lacht. Het blijft vanaf zondag één groot duurzaam juichmoment.