Jaap Stam

Jaap Stam

Tekst: Pieter | Foto: commons.wikimedia.org

Als ik aan Stam denk, denk ik aan De Regenjas. Aan de bezoekjes van Harry Vermeegen aan Manchester. Ik denk aan het boek Hard tegen Hard, ooit gekregen van mijn zus, maar dat ik een jaar terug weer aan een vriend heb doorgegeven. Ik denk ook aan zijn geweldige verdedigingswerk tijdens de Champions Leaguewedstrijden van Manchester United die ik op de televisie zag. Aan zijn ruzie met manager Alex Ferguson, ook al weet ik niet meer precies wat er zich allemaal heeft voorgedaan in die tijd. Als ik aan Stam denk, denk ik aan zijn kale hoofd en aan zijn indrukwekkende houding op het veld. Met Jaap Stam – voor mijn gevoel is hij meer dan twee meter lang – wilde vroeger niemand ruzie hebben op het veld. Er was ook niemand die langs hem kwam.

Geluksmomentje

Herinneringen zijn mooi. Toch heb ik jarenlang niet aan Jaap Stam gedacht. Totdat ik eerder dit jaar hoorde dat Stam de nieuwe trainer van Feyenoord ging worden. Een klein geluksmomentje was dat. Jaap Stam naar Feyenoord. Onwillekeurig schieten sindsdien af en toe flarden Jaap Stam door mijn hoofd. Ik ben namelijk echt heel benieuwd hoe Stam tegenwoordig is. Maakt hij nog steeds van die snoekduiken in z’n tuin, op z’n hielen gezeten door de cameraploeg van Harry Vermeegen? Heeft hij als trainer dezelfde stijl als toen hij nog voetbalde? Komend seizoen gaan we er alles over te weten komen.
Want een trainer van Feyenoord staat 24/7 in de spotlights en als nieuwe trainer doe je daar aan mee. Je moet wel, je hebt geen keus. Je stempel moet gedrukt worden die beginperiode, net zoals Stam vroeger z’n stempel drukte door al vroeg in de wedstrijd een harde tackle in te zetten op de enkels van z’n directe tegenstander. Ik ben benieuwd hoe Stam die eerste maanden aanpakt.

Voordeur

Trainer zijn van Feyenoord: het is niet niks. Je moet het maar durven. Het is lang niet iedereen gegund er succesvol te zijn en door de voordeur te vertrekken. Ik denk aan het pijnlijke vertrek van Fred Rutten en aan de trainers in de periode voor Ronald Koeman die sneller wisselden dan de supporters hun seizoenkaarten konden verlengen. Toch kan het wel: door die voordeur vertrekken. Voor Ronald Koeman was het een kans op eerherstel. Hij pakte die kans geweldig. Voor Van Bronckhorst was het een eerste opdracht als zelfstandig hoofdtrainer. Ook hij vertrok door de voordeur.

Verwachtingen

Wat dat betreft ben ik positief gestemd. Vaak wordt een nieuwe trainer als een Messias binnengehaald en zijn de verwachtingen hoog. Deze keer valt dat mee. Tuurlijk, de voorbereiding is nog maar net begonnen en wie weet wat er in deze transfer window nog gebeurt, toch stemmen de gematigde verwachtingen mij tevreden. Jaap Stam, oud-topvoetballer en sympathieke kerel die je bent, ik hoop van harte dat jij de topsportcultuur definitief in de club weet te brengen en dat je pas over vier jaar vertrekt. Door de voordeur. Ik heb alle vertrouwen in je. Laat het seizoen maar beginnen!

Een prachtig afscheid

Afscheid Gio+Robin

Tekst: Pieter | Foto: Pieter

Na afloop moesten we maar liefst een uur blijven, kondigde Feyenoord vooraf aan. Normaal gesproken hoor je dat alleen wanneer je in het uitvak zit en vanaf 2024 (mocht dat nieuwe stadion er ooit komen) gaan we dat natuurlijk ook horen bij thuiswedstrijden. Peak shaving noemen ze dat. Mobiliteitsmaatregelen. Maar goed, daar gaat het nu niet over. Afgelopen weekend was de reden dat we na de wedstrijd moesten blijven zitten een grootse reden: er werd afscheid genomen van Giovanni van Bronckhorst en Robin van Persie.

Rode loper

Samen betreden ze het veld en gaan over de rode loper richting Peter Houtman en de overdreven enthousiast presenterende Sander de Kramer. De beslist sympathieke De Kramer zal wel een vriendje van Van Persie of Van Bronckhorst zijn waardoor hij mocht opdraven, want op basis van zijn kwaliteiten als stadionspeaker is hij niet gescout, gok ik. Wat een drama.

Varkenoord

Hiermee is ook alles wat er te zeiken valt op dit door de club georganiseerde afscheid, wel genoemd. Heel fijn vond ik dat de algemeen directeur van Feyenoord Jan de Jong niet ging speechen, maar zich beperkt tot het overhandigen van een fotocollage aan Van Persie en Van Bronckhorst. Speech na speech met vaak toch alleen maar open deuren: ik zit er niet op te wachten. Van De Feijenoorder krijgen speler en trainer heel toepasselijk een prachtig bronzen beeld van De Kuip, het stadion waar beiden als speler hun carrière bij Feyenoord begonnen én eindigden. Al snel volgt dé verrassing van het afscheid, wanneer bekend wordt dat de hoofdtribune van het komende zomer te openen nieuwe sportcomplex op Varkenoord de naam van Van Bronckhorst zal gaan dragen. Een mooie dankbetuiging richting de trainer onder wiens leiding we twee Supercups, twee KNVB Bekers en de schaal van het landskampioenschap wonnen.

Ereronde

Terwijl Lee Towers – ik weet zeker dat we hem zullen missen als hij ooit niet meer naar De Kuip kan komen – veel te lang liedjes zingt, loopt Van Bronckhorst zijn ereronde. Waar zangeres Do keurig stopt na het eerste nummer, doet Lee er nog een paar nummertjes bij. Naast de rustig op het podium wachtende Van Persie staat Marco van Basten, die namens de KNVB zijn dank komt uitspreken. Licht gefluit uit het publiek wanneer Van Basten het woord neemt, maar gelukkig is zijn opening sterk: “Eigenlijk is het vandaag een trieste middag, niet alleen omdat we verloren hebben, maar meer om het feit dat Robin stopt met voetballen. Een stukje magie houdt op ons iedere week weer te verwennen en dat is een spijtig en jammerlijk verhaal.”

‘Ooooooh, Robin van Persie!’

Van Persie dankt zijn jeugdheld Van Basten voor de mooie woorden. In een geweldige toespraak – niets lijkt Van Persie ingestudeerd te hebben, het komt er volledig natuurlijk uit – staat hij stil bij zijn debuut onder Bert van Marwijk en noemt hij ook zijn latere trainers, van wie Ronald Koeman en Louis van Gaal aanwezig zijn in De Kuip. Onder gezang van het “Oooooh, Robin van Persie!” start de laatste ereronde van dit seizoen in De Kuip. De man die de enige reden was waarvoor ik afgelopen maanden nog naar het stadion kwam, maakt zijn laatste meters. Pas wanneer hij voor de laatste keer de spelerstunnel in is gegaan, bijna een uur na de wedstrijd, verlaten de meeste supporters het stadion. Een prachtig geregisseerd afscheid van twee clubiconen. Niet er even doorheen geramd zoals doorgaans met ‘normale’ spelers gebeurt, maar hier is echt moeite voor gedaan. Hulde voor Feyenoord. Wanneer ik later op televisie zie dat Giovanni zelfs een traantje heeft weggepinkt toen zijn kinderen en neefjes de prijzen van de afgelopen jaren het veld op tilden, besef ik pas écht wat een unieke Feyenoorder afscheid heeft genomen. Gio en Robin: het ga jullie goed, dank voor alles!

Legends are forever

Giovanni van Bronkchorst Robin van Persie

Tekst: Sam | Foto: Edwin Verheul/De Feijenoorder

Zoek een plaatsje in de zon! De groen-gele ooievaars komen naar De Kuip waar we alweer toe zijn aan de laatste thuiswedstrijd van het seizoen. Voor de wedstrijd is het feest op Varkenoord. Het complex waar zoveel grote voetballers hun eerste stappen zetten in een Feyenoord-tenue. Trots dat zij voor de Rotterdamse ploeg mochten uitkomen. Scorend in de D1, juichend met de borst vooruit. Omhoog kijkend zagen zij De Kuip liggen. De plek waar zij zo graag naartoe wilden. Van dit jeugdcomplex wordt voorafgaand aan de wedstrijd door de supporters afscheid genomen. Daar hoort vuurwerk bij. Fakkels, rookpotten en beukende muziek, dat is toch cult. Al vroeg zit de stemming er goed in. De Feyenoord-liederen klinken prachtig op de zondagmorgen. De zoete geur van een fakkel in de morgen, een zonnetje en een pilsie erbij, wat kan het leven toch mooi zijn.

Wereldsterren

Terugkomend op de jongetjes die scoorde op Varkenoord: twee van die mannetjes nemen vandaag afscheid van het grote Feyenoord. Robin van Persie en Giovanni van Brockhorst. Beiden afkomstig uit de jeugdopleiding van Feyenoord. Beiden wereldsterren die bij de grootste clubs van de wereld hebben gespeeld, maar vandaag afscheid nemen van de club waar zij debuteerden in het betaald voetbal. Wat hebben wij van ze genoten. De aannames van Robin van Persie, versleten maar toch nog zo slim, zelden balverlies, draait zo vaak goed weg. Woorden schieten tekort. En Gio, vaak onder vuur als trainer, nooit zo uitgesproken, maar houdt simpelweg zielsveel van Feyenoord en heeft altijd gehandeld in het belang van de club. Zette Kuyt in een mindere fase gewoon op de bank en heeft altijd zijn spelersgroep beschermd. Daarbij is hij ook de trainer die Feyenoord na jaren weer kampioen heeft gemaakt.

Gretig

Het afscheid van twee helden, twee oer-Feyenoorders. Ook tegenstander ADO Den Haag bedankt Robin van Persie. Oud-Feyenoorder Lex Schoenmaker overhandigt voor de wedstrijd een bos bloemen. Na het eerste fluitsignaal vliegt Feyenoord sterk uit de startblokken. Naja, Feyenoord, eigenlijk meer Van Persie, de grijze topvedette wil zijn afscheid bekronen met een doelpunt. De Rotterdammer is gretig op zoek naar een goal, vanuit elke hoek schiet hij keihard richting doel. Maar wat hij ook doet en probeert, de bal belandt maar niet tegen de touwen. De paal, net voorlangs, rakelings over. De bal wil er niet in. Vlak voor rust maakt ADO Den Haag 0-1. Het uitvak vol vreugde.

Diepe zucht

De tweede helft is Feyenoord minder bij machte om de tegenstander zijn wil op te leggen. Het is traag en verre van vermakelijk. Op de tribune wordt al een beetje afscheid van elkaar genomen, vakantieplannen worden uitgewisseld. Feyenoord gaat na een kwartier meer op de aanval spelen om de achterstand weg te werken. De Hagenaren profiteren direct en de 0-2 staat op het scorebord. Diepe zucht. Giovanni grijpt in en zet er een spits naast om te zorgen dat de punten in Rotterdam blijven. Dit gebeurt niet. Wat de aanvoerder ook probeert, hij krijgt de bal er niet in. Dan is het de 89e minuut, Feyenoord krijgt een vrije trap. Maar een legende krijgt een publiekswissel. Wisselen? Nu? Met een kansrijke vrije trap? Dacht het niet! Ome Robin wil dolgraag nog die bal erin knikken en weigert om het veld te verlaten. Hij jut het publiek op. Alles en iedereen veert op. De vrije trap levert niets op. Als we dan in blessuretijd zijn, is het toch echt tijd voor een publiekswissel. Robin van Persie verlaat het veld. Een erehaag van de spelers en staf van beide teams. Het stadion applaudisseert en scandeert de naam van de all-time topscorer van het Nederlands elftal. Robin van Persie, dank je wel!

Uitgestelde teleurstelling


Tekst: Marinus | Foto: Edwin Verheul/De Feijenoorder

Het heeft even geduurd voordat ik me weer kon zetten tot het tikken van een stukje. Vond ik in mijn vorige blogartikel nog dat de club in een soort niemandsland zit, in een soort van vagevuur, de laatste maanden had ik het gevoel dat we steeds dichter bij de hel kwamen.

Nek-aan-nek

Net wanneer je denkt dat dieper wegzakken niet kan en de ondergrens wel bereikt is, zijn we na een paar schandalig slechte wedstrijden, die ik me allemaal niet eens meer goed voor de geest kan halen, zelfs terechtgekomen in een nek-aan-nek race om de derde plek. Dat de halve finale voor de beker wordt verloren, doet eigenlijk niet eens meer pijn. Nee, tot aan de wedstrijd tegen degradatiekandidaat NAC moeten vrezen voor een verkeerde afloop, dát doet pijn. Gelukkig ontlopen we het play-off spook, maar veel scheelt het allemaal niet.

De eer aan zichzelf

De uitermate wisselvallige prestaties op het veld vinden hun neerslag in de opmerkingen die ik om me heen hoor. Het gaat van ronduit agressief tot gelaten, van de kameraad die me voorbij snelt op weg naar de uitgang en me toesnauwt dat Gio “nu gewoon de eer aan zichzelf moet houden en maar meteen moet oprotten”, tot mijn vrouw die me thuis pas durft toe te vertrouwen dat ze tijdens de wedstrijd een beetje bang van me werd omdat ze me nog nooit zo boos heeft gezien, tot de kameraden die meerdere wedstrijden achter elkaar gewoon helemaal niet meer komen opdagen. Dieptepunten waren wat dat betreft wel de wedstrijden tegen FC Emmen en sc Heerenveen. Telde ik bij eerstgenoemde wedstrijd 18 lege stoeltjes in een rij van 28, bij de tweede moet mijn vak nog veel leger zijn geweest. Ik heb dat niet met eigen ogen kunnen zien, want ik liep mee met de protestmars uit solidariteit met alle kameraden uit vakkie S die die avond misschien wel wilden, maar niet móchten komen.

Negativiteit

Ooit schreef ik hier dat we in Rotterdam altijd wel een reden vinden om ergens over te zeiken en dat dat niet altijd terecht is. Nou, dat vind ik niet meer. Er valt gewoon niet te ontkennen dat er veel zaken zijn misgegaan. Het begon eigenlijk allemaal al bij de uitschakeling door Trenčín. Kort voor het einde van de wedstrijd werden de hekken rond het Maasgebouw gesloten. Symbolisch eigenlijk, want er zijn steeds meer besloten trainingen bijgekomen en zelfs het bij elkaar komen op een dijkje om de spelers bij de laatste training te ondersteunen, wordt gedwarsboomd nu 1908 vrijwel volledig van de buitenwereld is afgeschermd. Dat ons dan wordt verweten dat de ‘sfeer van negativiteit’ zijn weerslag heeft gehad op de club waardoor de coach en de TD vertrekken, het zij zo. Zelfs de meest doorgewinterde optimist moet er toch ook moedeloos van worden als de liefde maar van een kant lijkt te komen? Maar toch, toch heb ik meteen mijn seizoenkaart verlengd toen de datum daar was, toch heb ik opnieuw mijn toegangsbewijs tot uitgestelde teleurstelling gekocht. Ik hoop komend seizoen mijn teleurstelling wat langer te kunnen uitstellen dan dit seizoen, want dit seizoen was al voorbij voordat het goed en wel begonnen was.

De paardenstaart van John de Wolf

Europacup I

Tekst: Pieter | Foto’s: Pieter

Nieuwsgierig stap ik onder de iconische letters stadion feyenoord door. Vandaag gaat het dan eindelijk gebeuren: ik ga het Feyenoord Museum bezoeken. Heel hartelijk word ik ontvangen door een gastheer van het museum, die mij een boekje meegeeft en mij veel plezier wenst. Als een kind in de ballenbak bij McDonald’s voel ik me, tussen al die gewonnen prijzen, bijzondere voorwerpen en een muur met daarop de tijdlijn met belangrijke feiten uit de clubgeschiedenis.

Feyenoord Museum

Het shirt van Celtic, in mei 1970 gedragen tijdens de Europacup 1 finale en na afloop in handen gekomen van Wim Jansen. De schoenen van Ernst Happel, het kostenoverzicht van Richard Dombi en het jeugdshirt van Giovanni van Bronckhorst. Dit en nog veel meer is er te zien in het Feyenoord Museum, dat sinds januari 2017 aan de Olympiazijde van het stadion is gevestigd. Dit zijn de vijf voorwerpen die op mij de meeste indruk hebben gemaakt.

1. De shirts van Wilhelmina en Celeritas zijn niet origineel, maar laten treffend zien dat de club in de eerste jaren kon groeien doordat er werd gefuseerd met andere voetbalclubs. Door de shirts zien we dat Feyenoord niet altijd in de kleuren rood en wit heeft gespeeld. In 1908 werd onder de naam Wilhelmina gevoetbald met een bordeauxrood shirt met blauwe mouwen en een witte broek, om in 1909 onder de naam Celeritas in horizontaal geel-zwart gestreepte shirts te gaan voetballen. Aanleiding voor die naamsverandering was een fusie met een andere kleine club. Vanaf 1912 gaat de club verder onder de naam Rotterdamsche Voetbal Vereeniging Feijenoord en wordt het rood-witte shirt met zwarte broek in gebruik genomen.

Europacup I 1970

2. De Europacup 1 is de prijs die Feyenoord wereldwijd op de kaart zette. Daarna rustte deze als een zware last op de schouders van iedere voetballer bij Feyenoord. Iedere spits wordt sindsdien vergeleken met Ove Kindvall, de maker van het beslissende doelpunt in Milaan. Pas in 2002 kwam hier een einde aan, toen Feyenoord onder leiding van Pierre van Hooijdonk de UEFA Cup wist te winnen. Het Kindvall-syndroom is nu niet meer. De herinnering aan de gouden periode 1960-1974 is echter de kurk waarop de club nog altijd blijft drijven.

3. Het Feyenoord XXL boek ligt weggestopt in een hoekje. Er lijkt dus geen reden om dit boek in deze top vijf op te nemen. Maar een krap behuisd museum als het Feyenoord Museum moet nou eenmaal keuzes maken uit de grote collectie en als je het vanuit de optiek bekijkt, moeten we ons gelukkig prijzen dat het bijzondere boek getoond wordt. Anders zou ik hier ook geen aandacht kunnen geven aan de tomeloze inzet van de supporters die dit boek hebben bedacht en gemaakt. Zonder die supporters, die ziel en zaligheid voor de club geven, zou dit unieke boek er nooit zijn gekomen. Dat is iets om als club te koesteren.

jasje van József Kiprich

4. Het wandeljack van József Kiprich. “Kiprich speelde van 1989 tot 1995 voor Feyenoord. In die periode speelde hij 128 wedstrijden en maakte hij 53 goals. Hij won vier nationale bekers, de eerste editie van de Johan Cruijff Schaal, één landskampioenschap en hij haalde de halve finale van de Europacup II 1991/92.” Dat Kiprich – ik ben te jong om hem zelf nog te hebben zien voetballen – dus meer deed bij Feyenoord dan puffend over het veld lopen, is mij nu wel duidelijk. Toch mis ik meer informatie over het wandeljack van József Kiprich dat midden in het museum hangt. Een prachtig item, in al z’n nutteloosheid geweldig om zo’n nietszeggend jasje te zien hangen. Wat is erover te zeggen? Is er misschien een memorabel moment waarop József het droeg of is er een fase in de geschiedenis waar dit item naar verwijst? Het bordje zegt er niets over, maar ach: het is zó lelijk paars, dat het gewoon weer mooi wordt.

paardenstaart John de Wolf

5. De paardenstaart van John de Wolf. Naast zijn wedstrijdshirt, gedragen tijdens PSV-Feyenoord in 1994, ligt in het museum nóg een item dat John de Wolf ooit toebehoorde. Ik vind het een beetje vies, maar de paardenstaart van John de Wolf trekt absoluut de aandacht omdat het zo’n afwijkend item is ten opzichte van de rest van de collectie. Ik doe navraag bij de suppoost van het museum, want wat moet je hiermee als museum? Dan blijkt dat De Wolf de paardenstaart eerst jarenlang zelf op zolder heeft bewaard, om die op een gegeven moment alsnog weg te gooien. De prullenbak in. Toen dit medewerkers van Feyenoord ter ore kwam, hebben ze De Wolf gevraagd of hij de paardenstaart niet aan het museum wilde doneren. De Wolf is het item vervolgens persoonlijk komen afgeven bij het museum, waardoor zijn lange manen tot in de eeuwigheid voor het nageslacht bewaard zullen blijven.

Gaat dat zien, mensen!

Het museum is normaal gesproken alleen kort te bezoeken als onderdeel van een rondleiding door het stadion. Toch zijn er soms momenten dat je het museum kunt bezoeken zonder zo’n stadiontour. Bij mij was dat nu het geval, omdat er een Museumweek aan de gang was. Ik ben maar wat blij dat ik gegaan ben, want het is allemaal hartstikke leuk om te zien. Je kan lekker verdwalen in de geschiedenis met al die feitjes, foto’s, bekers en andere voorwerpen met een verhaal. Een bezoek aan het Feyenoord Museum is een absolute aanrader!

Weer een stukje steviger

Feyenoord-sc Heracles

Tekst: Sam | Foto’s: Edwin Verheul/De Feijenoorder

Mijn allergrootste liefde is Feyenoord, die club uit Rotterdam, daar aan de Maas bij Brienenoord. Afgelopen weekend mochten we weer naar ons geliefde Feyenoord. Nu voor de wedstrijd tegen sc Heracles. Niet alle seizoenkaarthouders dachten er zo over. Er waren opnieuw veel lege plekken zichtbaar. Gelukkig was Vak S weer gevuld. De supporters daar hadden er zin in. Ze deden hun best en wilden constant zingen. Helaas reikte hun gezang zelden over het gehele stadion. Tot het moment dat Feyenoord met tien man kwam te staan, toen vloog de vlam in de pan.

Voorspelbaar

Steven Berghuis 1-0

Feyenoord wil een snelle voorsprong. In de eerste vijf minuten komen de Rotterdammers drie keer gevaarlijk voor de goal van Heracles. Hierna ebt de agressie langzaam weg. Feyenoord heeft de bal en komt nauwelijks in de problemen. Het spel speelt zich af op de helft van de tegenstander, maar het is allemaal ook wel voorspelbaar. De absolute passie ontbreekt. Tot na een half uur spelen plotseling de 1-0 op het scorebord staat. De Rotterdamse ploeg staat goed georganiseerd waardoor Heracles de bal inlevert. Botteghin wint zijn duel, Larsson speelt direct naar voren, Jørgensen geeft een steekpassje op de goed doorbewegende Berghuis, die koeltjes afrondt.

In slaap gesukkeld

Hoogtepunten zijn in de eerste helft zeldzaam. Als we zachtjes aan in slaap zijn gesukkeld en het rust is geweest, staat het uit het niets 1-1. Daar gaan we weer… ‘Toettoet boingboing’ Cuco Martina wordt gemakkelijk uitgespeeld en dan is het raak voor de Almelose ploeg. Direct mag Bart van Nieuwkoop warmlopen en binnen tien minuten vervangt deze jongen van de club de huurling van Everton.

Heracles scoort 1-1

Agressiever

Feyenoord is verre van los. De machine hapert. Dan moeten de mouwen opgestroopt worden en de beuk erin. Na een uur spelen, gebeurt dat. De ploeg speelt iets agressiever en zet Heracles onder druk. Onze Deense spits slaat door en trapt onnodig na. Hiervoor krijgt hij de rode kaart. Achteraf blijkt dat dit volledig terecht is. Voor wie niet zag wat er gebeurde, lijkt er niets aan de hand. De scheidsrechter is de gebeten hond en hij wordt flink uitgejouwd. Het publiek gaat eindelijk massaal achter de ploeg staan. Feyenoord gaat meer vooruit spelen en Robin van Persie komt in de ploeg voor Jordy Clasie. Die is het niet eens met de wissel en laat dat in gebaar merken. Maar we moeten door, Feyenoord gaat met tien man op jacht naar de drie punten.

Buitenkansje

Als er nog tien minuten gespeeld moeten worden, krijgt Feyenoord een corner. Zoals bij elke hoekschop,  is er sprake van duwen en trekken. Botteghin gaat naar de grond, het publiek schreeuwt: strafschop! Berghuis gaat achter de bal staan en hij benut dit buitenkansje: 2-1! Het I Will Survive giert door de Kuip. De laatste minuten zijn de rollen omgedraaid. Heracles willen een punt. De Heraclieden komen daar nog dichtbij, maar zullen niet meer scoren. De drie punten blijven in Rotterdam-Zuid en daarmee is plek drie een stuk steviger in handen.

KuipKriebels: divagedrag past niet in De Kuip

Jordy Clasie Giovanni van Bronckhorst

Tekst: Astrid | Foto’s: Edwin Verheul/De Feijenoorder

We zijn weer door het oog van de naald gekropen met die 2-1 tegen Heracles. Een thuiswedstrijd als vele andere, alleen nu werd duidelijk zichtbaar dat er iets niet goed zit in de ploeg. Dat constateer ik niet op basis van het resultaat of het getoonde spel. Op sportief vlak doen Van Bronckhorst en de spelers wat ze kunnen. Daar ga ik me als buitenstaander niet mee bemoeien. Nee, wat mij steekt, is dat sommige spelers een misvatting hebben over waar ze zijn. Spelers die denken dat ze meedoen in een film of theaterstuk in plaats van dat ze zich realiseren dat ze onderdeel zijn van een team dat wil winnen op het voetbalveld. Ze komen los van het voetbalscript en lijken niet meer helder te kunnen denken.

Kunstgras

Neem nou Jørgensen. Hij steekt niet onder stoelen of banken dat hij kunstgras haat. Dan denk je: als je dan toch een keer rood wilt pakken, dan doe je dat op kunstgras. Dat scheelt weer speeltijd op plastic wat je toch verfoeit. Maar nee, Jørgensen pakt de meest stomme rode kaart die je maar kan bedenken in de eigen Kuip tegen een kunstgrasclub.  Hij trapt – heel lichtjes, daar zijn we het over eens, maar toch – gefrustreerd na. Zonder bal in de buurt en zo onnodig als maar kan.
Na het oordeel van de VAR loopt hij de tunnel in en klapt dan ook nog eens naar ons, op de tribune. Natuurlijk, hij is populair en speelde best goed en als wij voor hem klappen is dat klapgebaar terug aardig van hem. Maar toch; van mij hoeft het niet. Je laat het team in de steek bij een rottige stand en dan zwelg je in schuldgevoel, je schaamt je rot en rent de tunnel in. Verwacht van mij dan geen open doekje.

Divagedrag

Nog veel erger is het divagedrag van Jordy Clasie. De man met de aanvoerdersband. De man die geen enkele wedstrijd heeft gebracht waar ik op had gehoopt. De man die het goede voorbeeld moet geven. De man die toch wel begrijpt dat de coach een list heeft bedacht om met een man minder onder de 1-1 uit te komen. Namelijk: meer vooruit spelen, niet steeds maar tikkies terug. Van Persie komt erin. Althans, dat wil hij. Hij wacht en wacht en wacht. Verdorie, we staan 1-1 en het is al een eind in de tweede helft. Haast is geboden, zou je zeggen. Maar nee, diva Clasie laat RVP trappelend van ongeduld wachten en lanterfantert naar de lijn. Ik dacht dat ik gek werd en met mij het hele vak. Wat zeg ik? De hele Kuip!

Noodrem

‘Hoe haalt hij het in zijn ongekookte hersens’, zou een Rotterdamse leraar oude talen – moge hij rusten in vrede – hebben gezegd. Ik zie liever een verdediger die eruit wordt gelopen maar de longen uit zijn lijf rent en aan de noodrem moet trekken dan dit divagedrag.
Divagedrag hoort niet in de Kuip. Dat doen ze maar op de catwalk in het Hilton Hotel, op de rode loper bij een première in De Doelen of bij een voetbalclub waar theater en voetbal wel vaak moeiteloos in elkaar overlopen.

Op naar de volgende wedstrijden. Laten we AZ van ons blijven afhouden. Sterker door strijd en niet door misplaatst divagedrag.

Zwarte donderdag

Tekst: Sam | Foto’s: Edwin Verheul/De Feijenoorder

Vorige week donderdag kwam sc Heerenveen vanuit het verre Friesland naar De Kuip. De tuchtcommissie van de KNVB besloot dat de supporters van Vak S niet bij deze wedstrijd aanwezig mochten zijn. Op dat vak wordt af en toe een rookpot en een fakkel afgestoken en daar zijn ze in Zeist niet blij mee. Daarom bleef Vak S deze donderdagavond leeg en was het lege vak bedekt met zwart plastic. Veel supporters verklaarden zich solidair met de seizoenkaarthouders van Vak S. Zij niet, wij niet.

Tegengewerkt

Dat Vak S niet naar de wedstrijd mocht, is niet het enige. Als supporter heb je wel eens het gevoel dat je van alle kanten wordt tegengewerkt. De beleving is hierdoor simpelweg stukken minder, meer dan eens heb ik dit seizoen gehoord dat het bezoeken van de wedstrijden van Feyenoord als een verplicht nummer wordt beschouwd. We zingen minder, schreeuwen minder, schelden minder. Gaan we dan echt modelsupporters worden? Gaan we straks net als AZ-fans met onze klappertjes naar het stadion? Kom op hoor hé, wij zijn Feyenoord!

Lichtkogels

Dat ze bij de KNVB niet bepaald fan zijn van Feyenoord, wordt tijdens de wedstrijd bevestigd als maar liefst tweemaal een Rotterdams doelpunt wordt afgekeurd. Bij de eerste treffer kun je daar nog begrip voor opbrengen. Bij het tweede afgekeurde doelpunt is daar geen goede reden voor te bedenken. Dit is een geldig doelpunt. Overigens speelt Feyenoord geen beste wedstrijd, hoor. Het mooiste moment van de wedstrijd is niet voetbalgerelateerd. Als er een klein half uur is gespeeld, worden er van buiten het stadion lichtkogels het stadion ingeschoten. Een fakkel aan een parachute daalt neer op het veld. Klappend en juichend sprong ik thuis van de bank af. Dit is nou Feyenoord! Wie zijn ze dan met hun regeltjes? Leuker kunnen ze het niet maken. Eindelijk is er een vorm van opstand, de Feyenoord-supporters geven zichzelf niet gewonnen. Feyenoord is van ons!

Feyenoord-hart

Elke twee weken reizen er vanuit alle provincies Feyenoord-supporters naar De Kuip om hun club te zien spelen. Vaak is het spel niet om aan te zien, maar al die supporters hebben een Feyenoord-hart. Ze blijven komen, want ze houden van die club. We hebben het hier namelijk wel over Feyenoord, niet over één of ander provincieclubje. Al ruim 100 jaar speelt de ploeg van rood en wit zijn wedstrijden in Rotterdam-Zuid. En al ruim 75 jaar speelt de sterrenploeg in De Kuip. Dit mag niet verloren gaan. De Kuip ademt voetbal, het is een stadion dat is gebouwd voor voetbalwedstrijden. Het is de plek waar Feyenoord zoveel magische momenten heeft meegemaakt en waar Feyenoord zoveel successen heeft behaald.

Rebels

Dit alles heeft mij doen besluiten de wedstrijd tegen Heerenveen over te slaan. Maar thuis, op de bank, zag ik ineens die lichtkogels. Eindelijk was daar weer een teken van verzet, dat rebelse dat bij Feyenoord past, iets van ‘schijt aan de hele wereld’. Ik hoop van harte dat dit de wederopstanding is van het legioen en dat wij weer met zijn allen achter de club gaan staan. En verzinnen ze weer iets nieuws, laat ze maar komen. Is iedereen tegen ons? Prima joh, wie zijn jullie dan? Wij zijn Feyenoord! Kom maar naar Rotterdam!

Woorden en daden

NOS Teletekst

Tekst: Pieter | Foto: NOS Teletekst

“Jullie moeten niet denken dat Feyenoord in de voetbalwereld nog meetelt. Dat is niet zo. Het is misschien vervelend voor je om te horen, maar het is vijftig jaar geleden dat jullie een keer de Europacup 1 wonnen. Denk je dat dat in Europa nog steeds indruk maakt? Hoe vaak heb jij eigenlijk op de Coolsingel gestaan? Wat ik bedoel – ik wil niet vervelend zijn hoor, zo moet je dit niet zien – is dat jullie doen alsof Feyenoord dé club in Nederland is. Zogenaamd bekend in heel Europa. Jullie wijzen daarbij steeds op de geschiedenis, maar ik kan je vertellen: ook in de geschiedenis wordt Feyenoord ieder jaar weer kleiner. Incidenten zijn het, jullie kampioenschappen. Dan kan je wel leuk met een nieuw stadion bezig zijn en daar weer trots op gaan zitten wezen, zo lang jullie trots zijn op alle randzaken, op de gewonnen prijzen in het verleden en op welk stadion dan ook: het zal niets veranderen. Jullie zullen eeuwig derde blijven wanneer de mindset binnen de club niet verandert. Kijk eens verder dan altijd maar weer die oud-spelers en het zoeken van het conflict door de supporters met het bestuur.”

Heel vervelend vond ik het. Verschrikkelijk irritant. Niet alleen omdat buitenstaanders blijkbaar denken dat wij Feyenoorders vol verwachting uitkijken naar een nieuw stadion, maar vooral omdat er in de rest van het ongevraagde advies een kern van waarheid zit. Een grote kern van waarheid, durf ik wel te stellen. En hij stopte niet, die jongen die ik al jarenlang bij een gezamenlijke vriend zie en die nu blijkbaar de onbedwingbare behoefte voelde zijn mening over mijn club te delen. Hij ging door met zijn analyse van de traditionele top 3, herhaalde de belangrijkste punten nog eens en krenkte, zonder dat-ie het doorhad, mijn trots. Waarom raakte het mij zo?

Allereerst natuurlijk omdat kritiek door buitenstaanders op mijn favoriete club niet leuk is. Iedereen mag zijn zegje doen, maar van mensen waarbij je het niet verwacht, komt kritiek harder aan dan van je beste vrienden. En in dit geval was het een analyse vol kritiek die zowel club als supporter raakte.

Kritiek

De term ‘kritiek’ staat bij veel mensen gelijk aan het negatieve ‘afbreken’ of ‘afkraken’. Maar kritiek is meer dan dat. Kritiek is het beoordelen van een situatie en dat is dus niet per definitie negatief. De hardste criticasters zijn namelijk ook vaak jouw beste klanten. Zij bemoeien zich actief met jou omdat zij willen dat het beter gaat met het bedrijf, zij leven mee. In zowel positieve als negatieve zin. Als het goed gaat staan ze vooraan, maar als het slecht gaat, zullen zij ook de eersten zijn die jou daarop wijzen. Ze staan dicht op jou en maken of breken jouw bedrijf. Mensen die kritisch zijn, moet je dan ook omarmen. Daar kan je als bedrijf van leren en wanneer de klanten zien dat er iets met de gegeven input gedaan wordt, versterkt dat de relatie tussen bedrijf en klant. Iedereen blij.

Onrust bij Feyenoord

Vervang in de voorgaande alinea bedrijf door Feyenoord en klant door supporter en zie waar de aanhoudende onrust rond Feyenoord momenteel vandaan komt. De organisatie lijkt doofstom voor alle suggesties, adviezen en kritieken van supporters die het beste voor hebben met de club. Sterker nog: de critici worden door de club sinds kort weggezet als negatief, onbehoorlijk, asociaal, buiten alle rede. De club dendert door op een ingeslagen weg en verliest onderweg steeds meer het contact met haar belangrijkste aandeelhouders: de supporters. Zomaar twee voorbeelden. Ik beperk me daartoe, omdat deze blog niet als een aanklacht tegen de club gezien moet worden. Eerst zijn de critici, trouwe supporters dus, genegeerd in de stadiondiscussie. Een betrouwbare enquête onder supporters durfde de club niet te houden. En nu worden supporters weggehouden bij het trainingsveld. Een tendens die al langer gaande is met het verplaatsen van het trainingsveld, maar die nu de definitieve nekslag heeft gekregen met het volledig uit het zicht brengen van het veld. Voor ontevreden fans is het koren op de molen. Zij zeggen: onze volksclub wordt de nek omgedraaid door passanten in het Maasgebouw.

Patronen doorbreken

Ik raak de laatste maanden in verwarring, merk ik. Aan de ene kant doorbreekt de club momenteel namelijk flink wat culturele aspecten. Dat is absoluut niet erg, want met de huidige cultuur wordt je slechts eens in de tien jaar kampioen. Wég met die supporters rond het trainingsveld, die leiden af van de concentratie en aandacht op onze kerntaak: topsport. Wég met dat gedweep met de term ‘volksclub’. Dat is een slap excuus om overal supporters bij te moeten betrekken. Wég met die emotie rond dat prachtige stadion. Die geschiedenis blokkeert ons meer dan dat deze ons helpt.

Maar aan de andere kant zie ik een club die alleen maar bezig is met Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen, met sociaal-maatschappelijke programma’s, met vacatures voor ‘buurtcoaches’ en een ‘teamleider welzijn’ en met elkaar tot op het gênante af (aldus de eigen technisch directeur) in bescherming nemen en complimenteren. Hoe dit tot een volgend landskampioenschap moet leiden? Ik weet het niet en er is niemand die het lijkt te weten.

(On)voldoende

Volgens mij zit hier dan ook de kern van het probleem: de club tracht patronen te doorbreken, doet dat volledig naar eigen inzicht en haalt daar volgens zichzelf een ruime voldoende voor. Maar dat de club haar belangrijkste stakeholders niet meeneemt in die ideeën, is men even vergeten. Er wordt simpelweg niet overtuigend uitgelegd waarom het noodzakelijk is bepaalde dingen te veranderen en op welke wijze een sociaal programma bijdraagt aan de kampioenskansen van Feyenoord 1. De meeste supporters geven de club dan ook een onvoldoende voor het gevoerde beleid de afgelopen jaren, zeg ik op basis van gevoel.

Dat kan twee dingen inhouden: Feyenoord is beleidsmatig al enkele jaren ondermaats óf er zijn simpelweg te weinig steekhoudende argumenten te geven voor de ingeslagen weg. Inhoudelijk blijft Feyenoord in het stadiondossier namelijk achter de feiten aanlopen. En de koers van de besloten trainingen heeft afgelopen jaren niet tot meer punten in de competitie geleid. Je zou verwachten dat dit voor Feyenoord eens te meer reden is in gesprek te blijven met supporters en ervoor te zorgen dat de neuzen dezelfde kant op staan. Feyenoord doet dit niet. Sterker nog: directeur Jan de Jong doet tijdens een besloten overleg met supporters toezeggingen, om die afspraken vervolgens zelf niet na te komen.

Geen woorden maar daden

Ik vraag me ernstig af waarom Feyenoord wel doet alsof men in gesprek is en luistert naar wat betrokken supporters te zeggen hebben, maar als het puntje bij paaltje komt, niet thuis geeft. Ik weet het niet. Ik gis, ik gok, ik zoek uit. Ik bel andere Feyenoorders. De meesten zitten met dezelfde vragen. Dat er geen antwoorden komen, bevreemdt mij. Het verwart me. Bij velen voedt het de onrust.

Tegelijkertijd zie ik een bijna juichstemming wanneer de technisch directeur wordt ontslagen. Vol goede moed gaat een klein deel van de supporters door op de ingeslagen weg: de volgende die moet vallen, is de algemeen directeur! Een zeer ongezonde houding wanneer je zegt hetzelfde belang te hebben. Echt constructief is het niet. Waarom en hoe is het toch zo ver gekomen? Het is een veelzijdig probleem, denk ik. Toch is er één factor vrij duidelijk, zolang die niet wordt opgelost zal het niet verbeteren: iedereen wijst met een opgeheven vingertje naar de ander. Het gedrag van zowel de club Feyenoord als van een groep kritische supporters lijkt steeds extremer te worden. Echte toenadering tot elkaar zie ik ook niet zo snel gebeuren. Pijnlijk. Toch is het pijnlijkste aan dit alles dat supporters van andere clubs heel goed zien dat er iets goed mis is met mijn club. Waarom lijken wij dit binnen Feyenoord dan onvoldoende te zien?

Feyenoord-FC Emmen | Een zakelijke overwinning

Sfeerdoek Kameraadjes Feyenoord FC Emmen

Tekst: Sam | Foto’s: Edwin Verheul/De Feijenoorder

Zondagavond kwart voor vijf. De hele zondag wachten voor een ‘kraker’. De Kuip is angstaanjagend leeg. Het midweekse bekerverlies, het late tijdstip en de tegenstander FC Emmen geven veel minder supporters dan normaal het bruisende gevoel om de wedstrijd te bezoeken. Maar goed, genoeg over wat er niet was. Wat was er wel? Nou een heerlijk spandoek, door De Feijenoorder gemaakt samen met de jongste Feyenoord-fans: de Kameraadjes. Een rood-wit doek met de tekst ‘Huppie huppie huppie, Feyenoord dat is mijn cluppie’. Een eenvoudige tekst, maar wel exact waar het om draait. We zijn nou eenmaal verliefd geworden op die club uit Rotterdam-Zuid. Dat is onze club en het doet pijn als het daar minder mee gaat en we zijn zo blij als een kind als we winnen.

Omschakeling

Om kwart voor vijf gaan we dan van start, ditmaal met Nicolai Jørgensen en Robin van Persie in de basis, Jens Toornstra wordt dit keer geslachtofferd. En ‘Hapsie’ keert terug in de basis. Vanaf minuut één heeft Feyenoord het initiatief. FC Emmen vind dat ook prima, zij hopen op een counter en het plan is om gevaarlijk te worden in de omschakeling. Feyenoord speelt het balletje rustig rond en krijgt heel soms een mogelijkheid. Het is niet bepaald een wedstrijd om van op het puntje van je stoel te zitten. Als een half uur gespeeld is, is daar een kans voor de uitploeg. Hierna een gevaarlijke omschakeling van FC Emmen met een behoorlijke kans voor de bezoekers. Flink gemor en gezucht vanaf de tribune. Kom op hoor, hé. En dan komt de bal bij Sammy Larsson terecht, een beetje pielen en zoeken naar een opening, dan is daar de versnelling naar de achterlijn en hij geeft de bal voor.. doelpunt! Robin van Persie glijdt de 1-0 binnen.

Robin van Persie 1-0 Feyenoord-FC Emmen
Robin van Persie glijdt de 1-0 binnen

Joris Delle

Direct na de treffer is FC Emmen weer gevaarlijk. Bij een snelle tegenaanval komt Kenneth Vermeer in aanraking met de Emmen-aanvaller. Bij deze actie raakt hij geblesseerd en even later moet hij van het veld af. Joris Delle is zijn vervanger, de Fransman maakt zijn debuut voor Feyenoord. In het restant van de eerste helft weet hij zijn doel schoon te houden. De resterende drie minuten gebeurt er niets meer en met een 1-0 ruststand zoeken de ploegen de kleedkamers op.

Robin van Persie

De tweede helft is het spelbeeld niet anders. Feyenoord probeert het, Van Persie doet het en FC Emmen is figurant. Op het moment dat er zeven minuten zijn gespeeld in de tweede helft geeft Robin de bal aan Berghuis, zelf loopt hij door, hij krijgt de bal terug en met zijn rechter schuift hij de bal in de verre hoek. De wedstrijd lijkt beslist. Robin van Persie zal ook nog zijn derde treffer van de wedstrijd maken. Een corner wordt kort genomen en uiteindelijk voor de goal geslingerd. Uit de kluts valt de bal voor de voeten van Van Persie en dat is een goal: 3-0. Nu is het wel klaar.

Orkun Kökcü

Revelatie van het uitduel met FC Emmen, Orkun Kökcü, mag nog een klein half uur meedoen. Bij Feyenoord is de koek wel zo’n beetje op. Af en toe nog een paar aanvalletjes en kansjes. Een kwartier voor het einde krijgt Feyenoord een vrije trap rond het zestienmetergebied. Perfect voor een linkspoot. Gaat Robin zijn vierde maken? Dat gebeurt niet, want Berghuis mag de vrije trap nemen. Dat doet hij met verve: hij krult de bal in de hoek waardoor de 4-0 op het scorebord komt. In de laatste minuten mag Luis Sinisterra nog invallen. Verder dan wat schaarbewegingen komt hij niet. Een prima zakelijke overwinning, deze drie punten kunnen we weer bijschrijven. Het is hoog tijd ook in een uitduel de volle buit mee te nemen.

Steven Berghuis 4-0 Feyenoord-FC Emmen
Steven Berghuis scoort uit een vrije trap: 4-0